Oklahoma

14 Kerstmis

Kerst kreeg een magische dimensie door de kerstverlichting die in de hele regio overdadig aanwezig was. Verlichte rendieren inclusief slee, Kerstmannen in elke tuin en de contouren van huizen omlijst met kleurige lampjes. Zijn ouders woonden in één van die typische lage woningen met oprit. Door de enorme tuin kon ik concluderen dat ze niet onbemiddeld waren. Alle huizen in deze wijk lagen ver uit elkaar waar elders in Sand Springs ‘vrijstaand’ niet uitsloot dat je buren op mooie dagen praktisch in jouw tuin zaten. De oprit was al bezet dus Steve parkeerde de Ford in de straat. We verzamelden de tassen en pakjes met cadeaus. Tijdens de rit had Steve geen woord gezegd en bij de voordeur keek hij mij doordringend aan.

Ik begreep zijn blik niet maar voordat ik hem iets kon vragen zwaaide de voordeur open. Een kleine vrouw met schort gebaarde ons nerveus naar binnen, nam onze jassen en pakjes aan, liep voor ons uit naar de woonkamer om zich gelijk weer richting open keuken te begeven. Elk geluid werd gedempt door dik hoogpolig tapijt, grote beige banken, fauteuils en dubbele gordijnen. ‘Hi, bro!’, een kleine frêle man met hoge stem sloeg Steve op de schouder hetgeen er door het contrast met Steve’s robuustheid grappig uitzag. Een nerveuze lach ontsnapte me en alle ogen waren gelijk op mij gericht. De kleine man stelde zich voor als Larry, de broer van Steve. Zijn moeder kwam uit de keuken, droogde haar handen aan het schort en omhelsde mij, ‘Hi Suzánne, I’m Shirley and this is my husband Dan, how’re ye doing?’ maar zonder mijn antwoord af te wachten liep ze weer naar de keuken. Vader Dan gaf mij een slappe hand en mompelde ‘Hi, kiddo’. Steve’s zus had zich met een kort ‘Hillary’ voorgesteld.

Ik vroeg of ik iets kon doen maar daar was geen sprake van.
Met een glas ijsthee zat ik in een grote pluche fauteuil – als in de armen van een enorme speelgoed beer – , en kon alles goed observeren. In het midden van de kamer stond een lange tafel al flink vol met schalen. Broer en zus waren beiden tenger maar vooral zus had het verontrustende voorkomen van een zieke. Larry’s partner die mij gelijk had omhelsd met een enthousiast ‘Stan, the famous boyfriend’ was nog schrieler. Hij had ondeugende blauwe ogen en zijn knipoog wekte de indruk dat hij begreep hoe onwennig het moest zijn om een vreemde familie binnen te stappen.

Toen alle schalen op tafel stonden zeeg Steve’s vader steunend in de enorme fauteuil tegenover de mijne, keek me vorsend aan en zei enkel ‘well, well…’. Moeder Shirley bette haar voorhoofd met haar schort en vroeg of ik ‘a good time’ had. Hillary zat in elkaar gedoken met een glas wijn in een hoekje van de bank. Alleen Larry en vriend Stan waren uitbundig en opgewekt. Met hun drankjes hingen ze op de leuning van mijn stoel en vroegen honderduit over het leven in Amsterdam. Moeder schepte voor iedereen een bord vol met kalkoen, puree, okra – een soort selderij – een maiskolf en natuurlijk cornbread. Iedereen at met het bord op schoot.

Na het eten stond ik erop om te helpen met de afwas. Er was een afwasmachine maar er moest worden geschraapt, gespoeld en opgeruimd. De huiselijkheid omarmde mij als een warme deken. Dat gevoel kende ik nog uit mijn kindertijd. Ooms en tantes zittend in de kamer terwijl ik met mijn neefjes en nichtjes in de kleine keuken van mijn oma de borden, kopjes en glazen moest afdrogen wat vaak gepaard ging met veel gelach, plagerijen en soms ook scherven.

Tijdens de koffie verliep het uitwisselen van de cadeaus snel, niet zoals in Nederland om de beurt maar iedereen pakte alles tegelijk uit. Ik kreeg een prachtige sjaal die ik gelijk omsloeg. De cadeaus die Steve en ik hadden uitgezocht vielen in goede aarde. Larry en Stan stelden mij voor een spelletje te doen.
Opeens drong het tot me door dat Steve heel stil was. Hij had de hele avond amper gesproken en toen ik zijn blik ving maakte hij een hoofdbeweging richting deur. Ik schrok. Waarom wilde hij nu al vertrekken?…