15 Goodbye

Larry en Stan leken oprecht teleurgesteld toen Steve ons vertrek aankondigde. Ik voelde me op mijn gemak bij die twee kleine uitbundige mannen en vond het jammer om nu al te gaan. Steve leek boos toen wij onze jassen aantrokken en met een kort handgebaar naar iedereen stapte hij de voordeur uit. Bezwaard door zijn norsheid nam ik afscheid van zijn ouders, gaf Hillary een hand terwijl die stug in haar glas bleef staren en kreeg ‘a hug’ van Stan en Larry. Snel liep ik achter Steve aan richting auto en zwaaide naar de familie in de deuropening.

‘They liked you’, mompelde Steve toen ik naast hem zat. Het gevoel om even onderdeel uit te maken van zijn wellicht niet perfecte familie was fijn geweest. ‘I liked them too, and the scarf is great’ lachte ik.
Morgen was onze laatste dag. Dat verklaarde waarschijnlijk zijn vreemde gedrag.

Die nacht sliepen we weinig. Tot begin middag brachten we door in bed, tussen hazenslaapjes door vreeën we met een intensiteit die aan wanhoop grensde. Mijn vliegtuig zou die avond om tien uur vertrekken. Onze laatste maaltijd aten we in de Sand Springs Diner waar we ook samen ons eerste ontbijt hadden gegeten. Steve’s vriend Mike die ik sindsdien niet meer had gezien was er ook. Het naderende afscheid had een negatief effect op mijn eetlust en anticiperend op die van Mike schoof ik mijn nog volle bord onder zijn neus. Dat ik over een paar uur in het vliegtuig zou zitten richting Amsterdam voelde onwerkelijk. Aan Steve’s nog net zo volle bord als toen de serveerster het neerzette kon ik opmaken dat hij ook geen raad wist met het komende afscheid. Mike’s clowneske gedrag leidde af, ontlokte ons enkele zuinige lachjes. Bij vertrek pakte hij me stevig vast in een omarming. Zijn ‘hope to see you again, little Miss Sunshine’, klonk cynisch. Ik grijnsde om mijn ongemak te maskeren.

Inpakken bij terugkeer ging sneller dan bij vertrek. Alles moest simpelweg in de koffer. Met enkel Steve’s scheerschuim, scheermes en tandenborstel zag het badkamerplankje er verlaten uit. Het kleine appartement was zonder mijn boeken, schriften en kledingstukken over stoelen weer zoals ik het had aangetroffen. Naargeestig beige.

Het vliegveld van Tulsa was rustig. Alles verliep te snel, te soepel en onze tijd was bijna om. Vlak voor de douane pakte Steve mijn handen en hield ze tegen zijn borst. ‘I want you to come back. You and me forever?’, zijn caramelogen vroegen. Ik wist niet wat ik moest antwoorden en keek naar de grond. Het was zo verwarrend allemaal. Ja, ik was verliefd maar het was me overkomen zonder genoeg tijd om na te denken over de gevolgen. De oproep voor mijn vlucht schalde door de hal, ik moest echt gaan anders miste ik mijn vlucht.

‘I’ll think about it, oké? antwoordde ik. Na een laatste omhelzing liep ik met mijn paspoort in de hand langs de controle. Voor ik de lange gang richting gate insloeg draaide ik me nog een keer om. Ondanks zijn grote postuur leek Steve klein, kwetsbaar haast. Ik blies hem een kushand toe, hij ving hem en stopte de luchtkus in zijn zak.

 


Esther Suzanna

Ik schrijf omdat ik het niet laten kan op https://www.facebook.com/esthersuzanna/ en http://suzannaesther.nl/

6 reacties

troubadour · 10 oktober 2015 op 09:31

Mooi en welldone, al lezend ging ik ook de schrijfster heel aardig vinden.
Het boek zal zeker een succes worden voor een breed publiek.

    Esther Suzanna · 10 oktober 2015 op 22:21

    Mooi. Twintig pagina’s is geen boek, Troubadour…of was het cynisme?

    Cynisme begrijp ik niet met mijn ‘aandoening’, absurdisme en satire wél.

    *zure grijns*

      troubadour · 11 oktober 2015 op 07:32

      Nee helemaal niet Esther, ik bedoel het boek wat ervan geschreven zou kunnen worden bij een veronderstelde continuering van de schrijftrant en de vaardigheid die je hebt om te boeien en de spanning erin te houden. Ook merk ik een zekere gelaagdheid op, dat is iets waar veel lezers die wat intelligenter zijn altijd behoefte aan hebben. Een vervolgverhaal op CX is super moeilijk, de reacties op de afleveringen nemen altijd sterk af, ook als de kwaliteit veel meer verdient.

Mien · 12 oktober 2015 op 09:08

En nu zit de lezer met een gigantische jetlag. Bedankt hoor. Mooie reeks.

trawant · 12 oktober 2015 op 21:47

tja en dan heb je heel zorgvuldig een ballonnetje opgeblazen, mooi van tint en knap beschreven, maar wat nu?
Die Steve is een man met geheimen, dat gelittle miss sunshine en gepumpkin maakt hem een beetje onbetrouwbaar in mijn ogen.
Ik verwacht een knal of desnoods eenpufje maar er moet iets gebeuren wat al het voorafgaande geschets rechtvaardigt .. toch?
Anders is het slechts een doorsnee liefdesavontuur.
Mag ook hoor, maar je schrijven suggereert meer.
Voor de draad ermee!!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder