Onder de brug

Voor de zesde keer, sinds ik probeer te slapen, schrik ik wakker. Naast ons wordt een autodeur hard dicht gesmeten. Het is bijna vier uur en nog steeds is het niet rustig.
Hardcore en hardrock klanken vermengen zich echoënd met vele vreemde talen onder de brug. Aan de toeterende auto’s, lallende lui, vuurpijlen en ander geknal ben ik al wel gewend. Ik steek een kaarsje aan om te kunnen schrijven over dit onverwachte avontuur. Onze BMX-ende zoon doet mee aan een wedstrijd in Köln. Wij wisten niet wat ons te wachten stond toen wij de vorige ochtend rond vijf uur van huis vertrokken. De BMX-er gaat met zijn tentje het terrein op en logeert daar de komende nachten op een drassig veldje.
Op het afgesloten wedstrijdterrein kunnen wij niet terecht met de caravan, maar wij mogen op de parkeerplaats staan. Wij zetten ons tweede huis op een aardig plekje vol grint en keien. Het wordt een beetje improviseren, geen stroom, ook niet al te veel water en een tentje voor onze jongste zoon opzetten kunnen we hier wel vergeten. Een bed in de auto is zo gemaakt, de lakens worden opgehangen als gordijnen, zo heeft hij de mooiste tent deze nacht.

De dag hebben wij door gebracht tussen verschillende mensen, allen met een hart voor deze waanzinnige sport. Ik kijk mijn ogen uit bij het zien van de vele tatoeages, piercings, gekleurde haren en bijzondere kledingstukken. Niets is hier te gek, alles kan.
De tricks die de BMXers doen zijn gevaarlijk en mooi om te zien. Opgelucht haal ik weer adem als onze BMX-er na een val weer ongeschonden opstaat en verder fietst.

Ik schuif het gordijn een stukje open en zie een warme oranje gloed op iedereen die langs loopt of slingert. Ook zij die in of naast hun auto’s liggen te slapen stralen oranje deze nacht.
Hoe wij allemaal ook slapen, lopen en dromen, deze nacht onder deze brug zijn we gelijk en toch uniek.
De kaars blaas ik uit en mag dan nog twee uurtjes slapen, voor de eerste vroege vogels onder deze brug beginnen met een wedstrijdje claxonneren.