Ons Oeteldonk

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

Tijdens carnaval heet ‘s-Hertogenbosch gewoon Oeteldonk. Zo simpel is het. De stad is dan tijdelijk een dorp. In de Bossche volksmond: ’t durp Oeteldonk. De normale burgemeester geeft op carnavalszondag zijn sleutel aan de burgervaojer van Oeteldonk. En niet die van zijn kiet, maar van de hele stad. Zo simpel is dat. En dat is nogal een verantwoordelijkheid. En Peer weet dat. Maar als je Peer vaan den Muggenheuvel tot den Bobberd heet, moet dat goedkomen. Het is tenslotte maar voor 3 dagen. En wat kan er nu allemaal gebeuren in drie hele dagen?

Euh. Veel. Heel veel.

En het wordt met het jaar meer.

Oeteldonk wordt namelijk letterlijk overspoeld met mensen van boven de rivieren die compleet los komen gaan. En dat zijn er de laatste jaren zoveel dat er in sommige populaire straten aan weerszijden al dranghekken staan met dubbele beveiliging erbij. Zonder carnavalskleding en zelfs zonder Oeteldonksjaal. Ze zijn ook nuchter. Dat maakt het niet alleen vreemd om te zien, maar ook beangstigend. Intimiderend zelfs. Daar houden we niet van in Oeteldonk. Daar moet alles gemoedelijk zijn.

Van boven de rivieren dus. Nauwkeuriger; de meesten komen uit het Gooi en Amsterdam Zuid want de rollende R is alom aanwezig en het enthousiasme als een of ander sneu café Hazes draait is gigantisch. Dat noemen wij dus import. Carnavalsimport. En dat probleem is even groot als de bierfiets door Amsterdam. Lijkt er ook wel op. Ze snappen het niet, gaan het niet snappen en misdragen zich daardoor gigantisch. De Supermannetjes, Rambo’s en Commando’s met vlechtjes zuipen zich vol agressie van de wereld. En de nette Gooise vrouwen komen als een Heidi, een Glittergirl of Barbie om zoveel mogelijk te bekken en te tongzoenen want dat doen ze al heel lang niet meer met hun blatende carrièretijger in het Gooi. En daar is niets mis mee. Maar wel als de puurheid van ons carnaval in gevaar komt. En dat doet het.

Zo liep Springfield over de markt langs Knillis en zag hem sip kijken. Dacht zelfs een traan te zien. “Wie,” vraagt een Glittergirl. Knillis ja. De oprichter van het Oeteldonkski paradijs. En dan hebben we nog mazzel dat Moeder Hendrien niet naast hem stond. Anders was er volgend jaar geen carnaval meer.

B.B. Springfield