Oordeel (2)

Dansende lichtjes in het duister van de nacht. Vrachtwagens die met een luid geraas voorbij snellen. Rookpluimen boven het wegdek. Een pijnscheut schiet als een bliksemschicht door mijn ruggengraat. Het afgebladderde donkere hout voelt hard en onbuigzaam onder het zwakke vlees. De winterkou trekt onverbiddelijk door de gescheurde jas. Naast me staat een half volle fles whisky. Ik tast er naar, mijn handen trillen terwijl ik de tuit aan mijn lippen plaats. Scheuten van het kostbare goud branden in mijn keelgat. Voelen, niet voelen, niet zijn, niet bestaan. Dit aardse leven kan ik niet grijpen. De pijn dwingt mij overeind en ik zoek naar mijn tas met zaklamp, mes, wat kleingeld en die ene foto. Vergeeld, gerafeld, en verweerd. Teder kus ik het kleine portret. Haar kan ik niet achterlaten.

Moeizaam begeef ik me naar de ondergrondse. Één ritje. Ik gun mijzelf een ritje. De warmte en geborgenheid, het ritmische trillen van de motor, in een hypnotiserende cadans. Het is druk op het station. Mensen, mensen en nog meer mensen. Ik huiver. Waar kan ik me verstoppen? Maar de kou duwt me willoos naar binnen. In de coupé is het behaaglijk en warm. Het geroezemoes en de geur van een levende maatschappij. Ooit hoorde ik daar bij.

Er is nauwelijks plaats en ik grijp naar een ijzeren stang. Het geeft een beetje steun. De metro komt in beweging en zet koers richting Gaasperplas, maar de bestemming is me om het even. Mijn verkleumde vingertoppen beginnen te tintelen. Mensen die me vol afschuw bekijken. Mijn hart staat even stil. In de massa zie ik haar. Ze is het. Maar ze kan het toch niet zijn. De metro stopt bij de volgende halte. Alle passagiers stappen uit. Ik blijf alleen achter. Het deert me niets. Wat weten zij van leven en lijden? Ook zij verlaat de coupé, angstig glurend over haar schouder. Even voel ik een scherpe pijn. Het gemis maakt me zwak. Ik diep de fles op uit mijn versleten tas en schroef de dop moeizaam los. Drinken, ik moet vergeten.

De hele rit reis ik alleen. Eindelijk word ik een beetje warm. Maar ik moet nu gaan, want als de conducteur komt ben ik er gloeiend bij. Met een schok komt de metro tot stilstand en ik verlaat de coupé. Er is een opstootje, zo te zien, een meter verderop. Een jong meisje, ze zit vast. En niemand die iets doet.

Ik zie flitsen van de trein. Flarden van haar gezicht. Het vlees spat bloedend tegen het raam. Ik schud ze van mij af, die herinneringen, alsof het vliegen zijn op een koeienkont. Redden, redden, ik moet haar redden. De paniek geeft mij kracht. Wat ben ik sterk. Tranen glijden over mijn wangen. We kijken elkaar recht in de ogen. Het meisje leeft en ze is weer vrij.