Op de brug Een zwaarmoedig verhaal – deel 2

Het wolkendek, een grijze lucht met regen in zich verplaatst zich naar het oosten. Aan de overkant van de rivier een weg de kleurloze huizen met rollluiken. Rolluiken die half de ramen met vitrages daarachte bedekken of geheel het zicht naar binnen onmogelijk maken. Waarom zou je ook naar binnen willen kijken? Voor de huizen met de achteloos geparkeerde auto’s als ordening voor het weinige andere voorbijgaand verkeer. Het einde van de weg is een flauwe bocht naar links en over een drempel kom je op de brug. Het bord, op de houten paal, geeft aan dat er slechts 1 voertuig op 4 wielen over de brug mag rijden. De tegenligger moet even wachten. Maar er zijn op deze grijze dag geen voertuigen te bekennen die de brug op willen gaan naar de overkant.

Het is stil.

Achter de huizen een heuvel, noem het geen berg want dat is het niet. Een heuvel met bomen die  als staken naar de grijze lucht wijzen. Takken zonder bladeren. Het voorjaar komt maar houdt zich nu nog schuil.  De lucht wordt zwart. Wanneer komt de regen? Het was een dag met onheil in het weer, zouden de bewoners later vertellen aan wie het maar horen wilde.

Deze brug als laatste relikwie uit een tijd dat bruggen nog uit metaal tot een sierlijk boog werd gevormd.  Bruggen die verdwijnen uit het landschap om plaats te maken voor betonnen versies. Als uitdaging voor architecten die overspanningen in de openbare ruimte een eigen gezicht willen geven dat als herkenningspunt kan dienen voor reizigers.

Op  brug staat de man. Hij kijkt naar de verte, buigt zijn hoofd en ziet niets.  Het snelstromende wate onder zich gaat aan hem voorbij.De man strekt zijn hoofd, wrijft zijn nek en draait zich om naar rechts. Daar staat zijn brommer en op de bagagedrager zijn valies. De man krabt aan zijn hoofd en sjokt naar zijn brommer.

wordt vervolgd