Op de rand

Vanuit een helikopterview zoomt het beeld steeds verder in, naar een vrouw op het dak van een wolkenkrabber.
Ze zit op de rand en staart. Het is een mooie vrouw, lang blond haar, blauwe ogen. Ze heeft blauwe plekken op haar blote armen, bebloede vingers en haar mascara is uitgelopen.

Het beeld springt naar een woonkamer in een buitenwijk in dezelfde stad.
Met zijn rug naar het raam zit een bejaarde man met een pistool in zijn handen. Zijn kleding is verfomfaaid. Er zitten bebloede krassen op zijn linkerwang.

Flashbacks:

De man (van middelbare leeftijd) ziet vanuit het openstaande raam van zijn woonkamer een verhuiswagen bij het naastgelegen huis. De roze meubels voor een meisjeskamer worden uitgeladen. Even later horen we een meisjesstem.
‘Mama, ik ben zo blij met mijn kamer.’
‘Fijn, liefje. Je bent nu oud genoeg voor een eigen plekje.’
‘En die ene knalroze muur is echt gaaf geworden.’
‘Ben je blij dat we niet de hele kamer roze geverfd hebben?’
‘Absoluut!’

Een blond meisje van acht jaar is op straat aan het skeeleren. Ze valt voor het huis van de buurman. Waar de man vandaan komt is onduidelijk, maar binnen enkele seconden staat hij bij haar.
‘Ach meisje, stil maar. Het is zo weer over. Knijp maar heel hard in mijn hand, dan doet het misschien niet zo zeer.’
Hij veegt haar tranen weg, tilt haar voorzichtig op en draagt haar naar haar eigen huis.

Uit de aaneengeschakelde reeks flashbacks blijkt dat de man pedofiel is, zich hiertegen verzet, maar dat er langzaam toch een fysieke relatie ontstaat.
We zien het meisje opgroeien tot een extreem introverte vrouw en we zien de roze muur zwart geverfd worden.

Uiteindelijk komen we weer terug bij de vrouw op de rand en de man met het pistool. We zien bij beiden tranen. Ten slotte zien we haar opstaan en weglopen van de rand en zien we hem de trekker overhalen.