Opa

“Opa” beet mijn lief mij pestend toe. We reden over de A12 en hadden net Breukelen achter ons gelaten. Rechts van de weg kon je net het Amsterdam Rijnkanaal zien. Niet het kanaal zelf maar wel de bruggen die de ene klant van het kanaal met de andere kant van het kanaal met elkaar verbindt. De zon scheen lekker. Niet schijnen als oei-wat-is-het-heet-ik-ga-snel-de-schaduw-in-heet. Nee de zon streelde. Streelde zoals alleen een vroege ochtendzon dat kan. Van die warme stralen die zich een weg baande door de kieren van de gordijnen en die dan landen op je gezicht. Of nog beter landen op het gezicht van mijn lief. Die stralen laten har neusje zo lief wiebelen. Z’n zonnetje bedoel ik. Links van de weg strekte het slotenlandschap zich uit. De kieviten, grutto’s en anderen weidevogels vlogen boven de weilanden opzoek naar voedsel voor hun jonge grut. Het groen van de bomen was nog fris; kortom dit was een perfecte lentedag.

Achter in de auto deed de oudste melding van alle molens die de kleine man zag. Het ontdekken van molens, vliegtuigen en tractoren heeft de kleine man tot zijn specialiteit gemaakt. Niets ontgaat zijn spiedende oog. De jongste was zich nog totaal niet bewust haar omgeving. Haar aandacht werd volledig opgeslokt door haar blote linkervoetje die speels boven de maxi-cosi uitstak. Door het spiegelglas van de zonnebril van mijn lief kon ik de weg die voor ons lag zien, door de achteruitkijkspiegel zag ik de weg die we net hadden afgelegd.

We waren op weg naar de verjaardag van mijn moeder. Mijn ouders wonen in het westen van het land en wij in het oosten. De afstand die we nog moesten afleggen eer we in het westen zijn, gaf mij genoeg tijd om te mijmeren. Ik kom oorspronkelijk uit het westen van Nederland. Vijf jaar geleden besloot ik mijn geluk te beproeven in het oosten. Men zegt dat de wijzen uit het oosten komen en dat wilde ik graag zelf ondervinden.

Verder reden we richting het westen. Het landschap dat ik ken uit mijn jeugd is danig veranderd. Uitgestrekte weilanden hebben plaatsgemaakt voor industriegebied, de vierbaans snelweg is een vijfbaans snelweg geworden en natuurgebied is een vakantiepark geworden. Al deze veranderingen stemmen mij melancholiek. Niet tuinpad van mijn vader weemoedig maar meer, ach wat jammer dat het veranderd. Dit gevoel had ik beter niet met mijn lief kunnen delen. Zij vond mij maar een opa. Mijn lief is voor veranderingen. “Jij bent toch ook veranderd door naar Wageningen te verhuizen.” Punt voor haar.

“Vliegtuig!” “Nog een vliegtuig.” klonk het vanaf de achterbank. We zoefden Schiphol voorbij. De oudste zag het ene na het andere vliegtuig. In Wageningen zijn vliegtuigen stipjes aan het firmament. Nu waren ze levensgroot, een beetje te groot voor de kleine man. De vliegtuigen aan de grond stonden, herkende de kleine man niet als vliegtuigen. De jongste was de belangstelling voor haar linkervoetje al voor de Schiphol tunnel verloren. Tevreden sabbelde ze op haar handje.

Na de afslag naar de A44 werd het stil in de auto. Geen vliegtuig werd meer gemeld. Het enige wat nog te horen was waren de kinderliedjes die van een cd kwamen. Dat waren nog steeds dezelfde kinderliedjes als ik deze kende vanuit mijn jeugd.

Sommige dingen veranderen nooit. Soms is dat maar goed ook.