Oplaaiende wildheid

Oosterhout (NB) September 2015- Parkeerplaats bij de snelweg

De afspraak was gemaakt.

Zeker 5 minuten zat hij in zijn auto naast haar. Links van hem zag hij zijn jeugdliefde, geborgen over- naar later bleek – een beleidsstuk van de organisatie waar ze als leidinggevende werkzaam is. Hij keek en zag haar pilotenmodel zonnebril op haar hoofd. Hij moet naar haar toe, onmiddellijk. Plotseling, alsof ze voelde dat er naar haar gekeken wordt, draaide ze haar hoofd naar rechts en glimlachte. Het beleidsstuk legde ze op de stoel naast zich. Hij stapte uit en liep – achter haar auto- naar haar inmiddels naar beneden gelaten autoraam “Hoi, dat is lang geleden!”. Hij zag een glinstering in haar blauwe ogen. De glinstering die hij, ruim 38 jaar geleden, voor het eerst ontdekte nadat hij haar plotseling had gekust in een kroeg.  Ze liet het toen gewoon toe.
Door het open autoraam kuste hij haar en dat voelde zacht, zoals toen.

Hij stelt zich voor dat hij haar naar zich toe trekt, haar lichaam voelt verslappen, haar ogen gesloten, een rode blos op haar wangen. Zachte overgave in haar ogen ziet, hoe hij meeneemt naar het bed om haar te bezitten en een einde te maken aan haar terughoudendheid van toen. Toen was ze 17 en hij 21 en lagen in zijn bed en deden niets dat wat gefriemel. Hij respecteerde haar “nee, dat wil ik niet”.
Hij wilt haar taal ontcijferen, haar nieuwe vreemdheid verkennen, haar lusten opwekken, onderdak bieden aan haar behoeftes. Niets anders mag belangrijker zijn dan zij. Ze draait zich naar hem om, snel, verlangend. Ze heft haar gezicht naar hem op met haar mond die vraagt, die hem aangeboden wordt. Hij laat zijn handen om de welvingen van haar lichaam glijden, omlaag naar haar heupen. Ze kussen wild. De afstand dat ze in stand hield wordt vermorzeld door haar oplaaiende wildheid. Tegelijkertijd eist ze hem op met een trefzekerheid die hem van zijn zinnen berooft en zij hem haar begeerte toont – iets wat hij nooit had mogen ontdekken, toen. Nu hoeft hij zich niet in te houden.
Ze minnen zo als ze willen minnen, passie laait op, wordt een rust. Zij lacht en fluistert de woordjes, streelt zijn lichaam en ontspant. Hij kijkt bij haar naar binnen, proeft haar alles.
Het minnen is een verslinden, een annexeren en pas als hij weer toe in staat, is het vrijen met meer rust en aandacht. Weer raken ze in vervoering en hun ogen glimlachen naar elkaar als ingewijden van hun geheim. Zijn mond brengt haar in extase. Elke nieuw begin is zuiver. Ze zijn het geschenk naar elkaar Het beter te doen doet pijn bij wat ze toen niet hebben meegenomen.  En nu, jaren later een gezin, partners. Een schaamte die in de praktijk wordt gebracht, verworven, opnieuw alsof het nooit anders is geweest. Met elkaar bouwen ze aan hun deel van de geschiedenis vanaf een hoger doel, door hun band dat toen ongewild verbroken werd, maar nu wordt hersteld.