De lucht kleurt van oranje naar rood en langzaam naar zwart. Mijn geest is vertroebeld, maar niet verdoofd. De dag is zo mooi begonnen. Al vroeg op de fiets om een goed plekje te hebben om onze koningin te bekijken. De sfeer is gemoedelijk, uitgelaten en vooral oranje.
Zonder aanwijsbare reden kiezen we op het allerlaatste moment de andere, extra fietsenstalling, in plaats van die bij het kruispunt, wat we eigenlijk allang afgesproken hadden. Met onze stoeltjes gaan we naar de kruising en gaan aan de overkant staan van ons normale plekje. Het duurt nog lang, weten we. De laan heeft door zijn mooie groene bomen een echt statig voorkomen. De oranje kronen maken het af. Er komen verschillende bands langs die alvast oefenen, ook een Antilliaanse band. We klappen en juichen ze vrolijk toe. Langzaam wordt het drukker en vol spanning wachten we af. De koningin en haar gevolg zien is wel speciaal.
In Den Bosch heb ik dat al mogen meemaken. Mijn moeder die hier woont, gaat dat nu doen. Man en kind hebben we thuisgelaten en met zijn tweeën genieten we van al die oranje vrolijkheid.

Genietend van de historische optocht zien we het gezelschap aan komen. Als ze ons passeren zwaaien we volop met al het oranjegevoel dat wij in ons hebben . De koningin zit aan de andere kant, aan de kant waar we hadden willen staan. Eigenlijk balen we best een beetje. Als ze draaien naar de hoek wijs ik mijn moeder; daar kun je ze nog zien. Terwijl ik dat zeg, zie ik iemand door de lucht zweven en horen we een rare, oorverdovende klap.

Kreten van afschuw, ontzetting, huilen, shock, eindeloos verdriet en vooral ongeloof passeren in de komende minuten en daarna wordt het raar ongewoon stil. We zien gewonden liggen, sommige raar en verwrongen. We zien een auto op de ‘Naald’. Mensen die elkaar met zijn tweeën stil vast houden en waar de tranen net zo stil vloeien. Ouders die hun kroost dicht bij zich houden. Ook wij houden elkaar vast, want nu pas dringt het door: We hebben geluk gehad, we hadden aan die kant willen staan. Niet alleen wij hebben dat besef, maar ook velen met ons. Langzaam lopen we weg van deze inktzwarte plek.
Bij een koffietentje blijven we stilstaan en nemen een kop om bij te komen. Gelukkig krijgen we nu wel telefonisch contact met onze dierbaren.
We leven, zijn veilig.

Op de fiets gaan we weer terug naar huis. We komen onverwachts langs een park en op een bankje gaan we zitten.
Het is er extreem rustig en langzaam in deze groene omgeving komen we tot rust. Het besef van alles wat er is gebeurd komt langzaam bij ons binnen.
Na een uurtje gaan we naar huis. Naar de media.

De lucht kleurt van oranje naar rood en langzaam naar zwart. Mijn geest is nu na een aantal dagen helder maar nog steeds verdoofd.


18 reacties

DriekOplopers · 5 mei 2009 op 13:24

Mooi opgeschreven. Compliment.
[quote]Na een uurtje gaan we naar huis. Naar de media.
[/quote]
Top. Briljant!

LouisP · 5 mei 2009 op 13:42

Hoi Lisa-marie,

bedankt voor dit bijzondere stukje.

groet,

Louis

champagne · 5 mei 2009 op 13:46

Heel mooi hoe je de column rond maakt. Het blijft bijzonder om te lezen, zo’n ooggetuigeverslag en de overdenkingen die daarbij horen.

Dees · 5 mei 2009 op 13:59

[quote]Terwijl ik dat zeg, zie ik iemand door de lucht zweven[/quote]

Wat moet dat onwezenlijk zijn geweest! Lijkt me heel erg om die beelden met je mee te dragen nu. Dus sterkte.

Mien · 5 mei 2009 op 14:37

Van sommige zaken wil je geen ooggetuige zijn.
Een bizarre surrealistische waarneming.
Goed en knap hoe je het hier optekent.
Het zal voorlopig nog op je netvlies staan.
Dankjewel dat je ons deelgenoot maakt van jouw verhaal.

Mien

DACS1973 · 5 mei 2009 op 14:44

Ik sluit mij aan bij de vorige sprekers. Mooi stuk.

Garuda · 5 mei 2009 op 15:22

Beste Lisa-Marie,

zoals ik door de berichtgevingen sprakeloos was…ben ik nu overdonderd door het gebeuren. Ik hield mijn hart vast of je daar nog ging zitten…

Sterkte met deze akelige ervaring.
Mijn complimenten voor je column.

Ma3anne · 5 mei 2009 op 18:30

Heftig. Het zoveelste ooggetuigenverslag en toch raakt het telkens weer. De shock van hoe het was ‘van dichtbij’ heb je goed verwoord en komt over.

Het bericht dat de ouders van Karst T. een paar honderd meter van mijn huis wonen was nog een schok erbij. Gewone, lieve mensen uit mijn buurt…

Nana · 5 mei 2009 op 19:14

Prachtige eerste zin die mij het verhaal introk. Toen schrok ik met je mee. Sterkte.

arta · 5 mei 2009 op 21:42

Super, hoe je dit in zo’n korte tijd goed op papier hebt gekregen!
De laatste zin…Kippevel…

lisa-marie · 5 mei 2009 op 22:11

Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties.
Het is hartverwarmend en doet mij goed.

@Ma3anne: wat moet dat een rare gewaarwording voor je zijn geweest.

WritersBlocq · 5 mei 2009 op 22:26

Hee lieffie,

Jouw verhaal is net een stoplicht: van oranje, naar rood, en dan naar het parkje, groen. En weer door.
Knap, hoe je dit hebt neergezet, ik ben er stil van terwijl het weer doortrilt; het bizarre gehalte blijft hè.

Lieve groet en knuffel, Paulinekus

KawaSutra · 6 mei 2009 op 01:45

Te onvoorstelbaar voor woorden. Toch heb jij het op weten te schrijven. Mijn complimenten voor de toonzetting en de stille kracht die jouw verhaal uitstraalt. Nederland berust even op een bankje maar durft de confrontatie aan met een eensgezindheid die tekenend is.

Trukie · 7 mei 2009 op 00:56

Lisa-Marie het is alsof we naast jullie stonden. De Naald was voor mij als kind de plek waar je langskwam op weg naar de Echoput of naar het strand van Harderwijk. En daar achter speelde de mystieke wereld van koningen en prinsessen. Van nu af aan zal ik daar met heel andere beelden op mijn netvlies langsgaan.
Een heel mooie harmonie tussen emotie en realistisch verhaal Lisa-Marie. Vandaag stond er een foto van een plaatsgenote in de krant. Blond. vrolijk, grote oranje hoed. Vlak voordat de zwarte Suzuki haar fataal raakte. Ja, het voelt nog steeds verdoofd.

u-queen · 7 mei 2009 op 01:40

k ben blij dat je geluk hebt gehad 😉
heel mooi beschreven

Ma3anne · 7 mei 2009 op 08:48

Gisteren een klein berichtje, dat de dader is begraven.
Alweer een schok. Het is op het kerkhof waar ik vaak kom om mijn moeders graf te bezoeken en verzorgen. Ook dat zal de volgende keer anders zijn…

doemaar88 · 7 mei 2009 op 10:23

Ik ben wat later met het lezen, maar ik wilde nog wel even reageren 😉 Mooi hoe je dit zo hebt neergezet, complimenten!

SIMBA · 7 mei 2009 op 11:28

Wat knap opgeschreven Lisa!!! Wij zaten met kippenvel op ons zonnige eiland naar de beelden te kijken, vol afschuw maar direct denken of we iemand kennen die daar woont….niet wetende dat jij er zo dichtbij zou zijn. Zo blij dat je niet aan die andere kant stond!! :kus:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder