Oude Mensen

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

Oude mensen

Een tijdje terug liep ik pardoes tegen een dame aan op leeftijd. Zo eentje met paarsachtig grijs haar en stalen platen in haar D-cup ter ondersteuning. Mijn automatische schrikreactie golfde als een warme lavagolf door mijn lichaam. Van mijn ruggenwervel, via mijn maag terug naar mijn hoofd waar deze gloeiend bleef hangen. Zo een reactie waarbij je even helemaal van slag bent.

Ik rook haarlak vermengd met ongetwijfeld Chanel no.5. Een indringende, ietwat penetrante parfum die hoort bij oudere dames. Ze was mooi, chique en de botsing voelde niet verkeerd aan behalve dan dat ik haar bijna omver liep. Haar klassieke wandelstok brak haar vrijwel zekere val en ook de mijne omdat ik sinds mijn eerste polonaise in een soort van evenwichtsstoornis ben blijven hangen.

De stok, ik en de dame bleven staan en we keken elkaar aan. Haar ogen waren schitterend opgemaakt met een finesse van stijl. De getekende wenkbrauwen maakten een golf van geluk. Voor even verdronk ik in haar reebruine ogen en mijn schrikreactie was daarmee direct geblust. Toen mijn blik weer uitzoomde zag ik hoe gaaf haar gezicht was. Mooi oud zonder kunstmatige ingrepen die met name vaak enkel de geest van het slachtoffer bevredigen. Mijn hoofd bewoog als vanzelf naar beneden en ik veinsde schaamte maar was bewust bezig haar verder te bekijken. Een schitterende zwarte cape met bontkraag en aan haar voeten een smaakvolle laars. Met elegante hak. Ze vroeg mij of het okay met me ging. Ik knikte en zei van wel. Zonder reden pakte ik haar hand die was gestoken in een strakke handschoen van heel zacht leer. Ik vond dat raar voor de tijd van het jaar en liet haar met een reden weer los. We knikten naar elkaar, zij knipoogde galant met beide ogen en we liepen ieder ons eigen leven weer in.

Die botsing zit nog steeds in mijn hoofd en is veel meer geworden dan zo maar een mijmering. Telkens kom ik weer tot een conclusie dat ouder worden misschien wel een heel mooi proces is. Zolang je de acceptatie maar steeds weer laat winnen van die eeuwige tegenstanders die gevuld worden met clichees die er totaal niet toe doen. Mooi duurt voort en wordt alleen maar mooier. Mensen zijn pas oud als je ze een klok om hangt. Het hoort bij het leven en dat is een continu proces waar mensen middenin zitten. Altijd middenin. Niet aan het begin of einde. De facto tijd zou moeten worden afgeschaft. Het beperkt en verminkt ons omdat het een einde aangeeft wat onbelangrijk is.

En de dame? Ik weet het niet maar zie haar geregeld aan een schitterend gedekte tafel zitten omringd door haar multiculturele familie. Ze zit heerlijk opgedirkt stil te genieten van het Frans, Engels en Nederlands wat om haar heen gesproken wordt. Zij kijkt en observeert, maar zegt helemaal niets. Mengt zich ook niet in een discussie of gesprek. Juist niet. Zij heeft ongetwijfeld een mening maar houdt deze voor zich omdat ze binnen haar familie nooit een kant kiest. Niemand vindt het vreemd of storend dat ze er stilletjes en genietend bij zit. Als een soort tafeldecoratie die er voor zorgt dat het af is. Hoe mooi is dat en als je goed kijkt wordt het enkel mooier.

Het werd een botsing met een reden.

B.B. Springfield