Je legde je spullen klaar en ging naar bed. Wat voelde je vlak voordat je in slaap viel? Waar dacht je aan toen je die ochtend opstond? Welke sensaties gingen er door je lichaam toen je de voordeur achter je dicht trok?

Was er angst, spanning of twijfel? Zag je de gebeurtenissen die nog moesten komen, als heldere filmbeelden aan je voorbij trekken? Of waren het flarden van verschillende zintuigelijke waarnemingen? De ietwat muffe geur van je pak, na jaren doelloos in een kast hangen, prikkend in je neus. De bril waar je niet beter van ging zien, maar die je gezichtsveld vertroebelde. De woorden in de handgeschreven brief, die je voortdurend in je oren hoorde zingen.

Was je een man met een missie? Had je vertrouwen in je plan? Of voelde je jouw zelfvertrouwen langzaam verwateren, met elke stap die je zette op de grijze, vochtige stoeptegels van de straat waar je al jaren anoniem en betekenisloos leefde?

Wie kende jou nu echt? Wie wist van de woede en frustratie, die je de bittere gal al deden proeven, voordat je ook nog maar de intentie had om deze te spugen? Een onbeduidend radertje in een gigantisch groot, onoverzienbaar geheel. Waarvan het niet uitmaakte dat het er was en dat, als het er niet was, door niemand zou worden gemist.

De wens om gehoord, gezien en begrepen te worden. Die wens die al aan je knaagde vanaf je jongste kinderjaren. Was dat de reden om door te gaan? Om niet halverwege weer om te draaien en naar huis te lopen? Was er geen moment waarop je hard om jezelf moest lachen en dacht: waar ben ik in godsnaam mee bezig?

Je kon nog terug. Het was nog niet te laat, maar je vervolgde je weg. Volgde je de route die je had opgezocht in Google Maps en nauwgezet had genoteerd? Had je deze langzaam en in opperste concentratie opgeschreven op een vel uit het notitieblok? Het notitieblok dat je ook gebruikt had voor de brief?

Bij het hek aangekomen herhaalde je toen de woorden in je hoofd, probeerde je in gedachten verschillende intonaties, maar was je nog niet zeker van de juiste toon? Merkte je dat de beveiliger je aankeek en blijkbaar nog een keer vroeg waar hij je mee kon helpen? Toen had je nog kunnen besluiten om terug te gaan naar Pijnacker. Om hulp te zoeken. Om antwoorden te vinden op de vele vragen die je had. Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Wat wil ik worden? Wanneer komt er een einde aan mijn twijfels?

Je pakte echter het grote pistool. Het voelde licht in je handen en het plastic deed broos aan. Je liet de brief zien en sprak de woorden. Je was niet alleen, maar met velen net zoals jij. Standvastig en vastberaden en onderweg met een boodschap, jullie zouden gehoord worden en niets kon jullie tegenhouden.

Eenmaal in de studio was het stil. De ruimte was verlaten en de camera’s afwezig. Het neppistool in je hand werd zwaar, leek wel van steen. Je zag jezelf door de ogen van een ander en wilde weg. Weg uit deze situatie, weg uit deze studio en weg uit dit leven. Je vroeg nog aan de mannen in uniform wat ze kwamen doen, maar je wist het antwoord al.

Het was klaar, mislukt en over. Het was over en uit.


10 reacties

pally · 5 februari 2015 op 12:29

Knappe psychologische analyse van wat zich in het hoofd van deze jongen afgespeeld zou kunnen hebben.

troubadour · 5 februari 2015 op 13:42

Ja, knap. Hij deed als een meisje dat cowboy speelt. Een echte journalist was er niet ingetrapt. Die had gezegd; ‘schiet eerst eens door mijn hand’. Maar echte journalisten waren er niet..

Frans · 5 februari 2015 op 13:52

Het pakte precies zo uit als je had verwacht. Dat ze er lang over zouden napraten stond bij voorbaat al vast. Gewoon een nepoverval met neppistool en je ben dagen the talk of the town. De memoires liggen al klaar en als je over een tijdje vrij komt, mag je het boek in elke talkshow die dit neplandje rijk is aanprijzen. Succes verzekerd. Het gedroomde luxe leventje in een tropisch paradijs was nog nooit zo dichtbij.
Mooie column. Daar niet van.

Yfs · 5 februari 2015 op 18:02

Absoluut knap geschreven, maar toch raakte het me niet.
Ik heb me hooguit afgevraagd wat zijn beweegreden was voor deze actie, maar vind het (te) ver gaan om me zó in deze persoon te verdiepen. De onophoudelijke vraagstelling in deze column vond ik dan ook storend om te lezen.
Maar zoals gezegd, knap gescheven!

Welkom op deze site. Ik ben benieuwd naar je volgende column.

Mattinga · 5 februari 2015 op 18:16

Dank voor de reacties, het welkom en de feedback.
Ben al aan het kijken voor de volgende column en lees intussen ook met veel plezier de columns die op de site staan.

Meralixe · 5 februari 2015 op 18:54

Uiteraard ook van uit Vlaanderen een welkom op column x.
Door de keuze van het onderwerp had je al de helft van uw punten. Voor je eerste column had ik je graag een soberder onderwerp zien behandelen.
Ik, ik ben niet zo voor al die aandacht voor al die extremen. Gewoon is al lastig genoeg. 🙂
Maar … inderdaad goed geschreven. Laat dit het voornaamste zijn. Op naar de volgende… :chic:

Ferrara · 5 februari 2015 op 22:57

Gedurfd debuut, knap geschreven. Echt je eerste column?
Succes hier.

Mien · 6 februari 2015 op 09:53

Verrassend debuut. Bijna net zo verrassend als de onnozelheid van de beschreven actie.
Goed geschreven. Ben benieuwd naar je volgende column. Welkom bij CX. :yes:

Mattinga · 6 februari 2015 op 10:55

Meralixe, Ferrara en Mien, bedankt voor de complimenten en het welkom.

Van jongs af aan schrijf ik al graag, vind ik het leuk om te spelen met taal. Opstellen op school, wedstrijdverslagen in het clubblad, gedichten met Sinterklaas of Kerst en af en toe een ingezonden brief bij een tijdschrift of krant.

Nu wil ik wat actiever met het schrijven aan de slag gaan. Bijvoorbeeld door teksten te schrijven en te plaatsen op Column X.

Is dit mijn eerste column? Wel op Column X. En sowieso de eerste geschreven tekst die nu als zodanig wordt benoemd. Op naar de volgende 🙂

Sagita · 8 februari 2015 op 21:02

Mattinga als je dit stuk nu eens schrijf gezien vanuit het perspectief van de eerste persoon. Dus de ik-vorm, dan kruipt het veel dichter op de huid.
Ik vind de je-vorm niet lekker lopen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder