Overweging

De codes orange vlogen ons om de oren, de laatste weken. Paniek!. Planten geen water meer geven want het water is op. Ook zo’n  kreet die ik hoorde terwijl ik langs een overvol Ijsselmeer wandel:Boeren mogen hun land niet meer besproeien!

De verbazing bij ‘deskundigen’ en gewone mensen, hierover, verbaast mij dan weer.

Dit soort dingen komt toch niet uit de lucht vallen? Ik bedoel; wij vermorzelen onze planeet al tientallen jaren. Laten haar gebukt gaan onder honderden verschillende manieren van vervuiling.

Dan is het logisch dat moeder Aarde op een keer de handdoek in de ring gooit. Want wees ervan overtuigd dat de aarde leeft! Dat de aarde een bewustzijn heeft! En dat het genoeg is genoeg, voor haar.

Het was nog verbijsterder voor veel mensen om te horen dat er smog werd voorspeld en dat er werd verzocht niet te barbecuen . Op tv vraagt iemand aan een paar mensen of ze dat advies gaan opvolgen:

Reactie van een jongen van een jaar of vijfentwintig: “Nee, ik laat mij echt niet weerhouden door een beetje smog.”  Nog een reactie van iemand van een jaar of zestig: ‘T sal mijn tijd wel dure…(?)’

Wat de dames en heren vinden van het feit dat wij voor onze kinderen en kleinkinderen een aarde achterlaten die meer dood dan levend is, hoor ik de tv interviewer niet vragen. En dat is jammer.

En ondertussen zie ik een merel in mijn tuin hupsen,  hoor ik een kind schateren, liep ik zeventig km deze week en genoot ik van de bijzondere werken van Bach. En ondanks de enigszins pessimistische teneur van dit stukje, ben ik dankbaar voor elke ontmoeting met een oprecht in het leven geïnteresseerd mens. Ik heb alleen wat woorden en handreikingen, stilte en creativiteit te bieden te midden van al het geweld, angst, ge-geloof en oneindige blindheid. 

Je moet toch wat, zeg maar.

Einstein zou ooit gezegd hebben: ‘Only two things are infinite, the universe and human stupidity, and i’m not sure about the former…