Gelukkig. Ik weet nog net een zitplaats te bemachtigen in de overvolle metro. Het is wel een achteruitrijdplek, maar dat is dan maar zo. Ik zit. Naast mij staat een man. Net onder de douche vandaan, zo te ruiken. Waarom gebruiken sommige mannen toch zo overdreven veel aftershave? Overdaad schaadt. Zouden ze het zelf niet meer ruiken?
Even schaam ik me als ik mijn boodschappen op de band leg. Ik wentel mij in de lekkernijen en in Afrika smeken ze om een paar korrels rijst. In de winkel zelf had ik er nog geen last van, maar nu voel ik me beschaamd onder de welvaart.
Soms is het verbouwingsleven zomaar ineens heel erg leuk. Het ei is gelegd en het inzicht is gekomen. Het is maar net de manier waarop je het bekijkt. Als geboren pessimist heb ik van jongs af aan geleerd om te kijken naar de onmogelijkheden. Terwijl het zoveel leuker is om te kijken naar wat wèl kan.
In de afgelopen week vierden we de 27e verjaardag van een van mijn collega’s. Ze trakteerde op taart en vertelde ondertussen enthousiast over het huisje dat zij samen met haar vriend heeft gekocht. Als ze dat huisje eenmaal hebben betrokken, willen ze ook graag een kindje. Vol toekomstplannen zit ze! Leuk om te zien.
Het North Sea jazz festival in Ahoy is ook weer geweest.
Broodjes beenham etende blanken mannen in ribbroeken die met een baard vol mosterd staan te knippen bij een jazzneger, daar word je ook niet vrolijk van. Dan kun je beter vastzitten in een metro en luisteren naar een straatmuzikant die daar toevallig ook vast zit en ouderwets wat zit te riedelen op een mondharmonica.
