“Dat is wat ik wil. En of het dan een kans van slagen heeft, dat moeten we dan nog maar zien.” Monique neemt een slokje van haar wijn en speelt met het servet dat kunstig gevouwen naast haar bord ligt. Ze kijkt Michael aan. De ober komt langs om te vragen of alles naar wens is. “Ja, prima,” haast Monique zich te zeggen. “Tja, als jij denkt dat het nodig is, en dat het zal helpen…” aarzelt Michael.
Het Nederlands bevat zo veel eufemistisch taalgebruik, dat ik me soms afvraag of ik misschien in een andere wereld leef. Dit weekend stond ik stil op het station in Zwolle. “Wegens een aanrijding met een persoon vertrekt de trein later dan gebruikelijk. In verband met het ongemak kunt u gratis koffie of thee verkrijgen bij de Kiosk op dit station.” Het klinkt alsof je een halfuurtje gratis koffiepauze cadeau krijgt van de NS, terwijl de hulpdiensten een arme man bij een spoorwegovergang een handje geven om weer overeind te komen. Of zou die boodschap toch inhouden dat je minstens anderhalf uur lang in de kou op het station staat te vertieven, omdat een of andere achterlijke gladiool stukje voor stukje van het spoor wordt gepeuterd?
Met volle bak rijden we richting Duitse grens voor een dagje Klein Zwitserland. ‘En jongens, hebben jullie er zin in?’ vraag ik om de opvallende stilte achter me te doorbreken. Geen antwoord. Als ik me omdraai kijken vijf slaperige gezichtjes me zwijgend aan. De zin moet nog komen. Nou, bij mij niet.
Ergens in februari ontdekt ze de aankondiging voor Powerfest, een festival voor liefhebbers van alternatieve bands. Een dag voor haar zestiende verjaardag vindt het plaats en ze smeekt me om erheen te mogen. Het is niet haar: ‘Dan hoef ik verder echt niks voor mijn verjaardag,’ waar ik geen weerstand aan kan bieden. Het zijn haar ogen, die stralen bij de gedachte dat ze Oli en Craig van dichtbij kan meemaken.
