Een Bernhardje maken….

Het lijkt allemaal zo mooi, elk sprookje kent begint altijd mooi! Maar vaak loopt in de realiteit andersPoupette , dan wij zelfde hoopte. We proberen vaak het te verbergen, dat ons imago, onze kracht, het diepste van onze ziel is aangetast. Al is het maar door een wereldvreemde. En ik ken dat! Na de zoveelste mislukte relatie ging ik op zoek naar een “seksmaatje”. Iemand gewoon om mee te vrijen, iemand om gewoon te rommelen tussen de lakens. Maar niets meer, maar ook niets minder.

Nee/Ja- of Nee/Nee-sticker

Een nee/ja- of nee/nee-sticker op de klep als je geen reclamefolders wilt ontvangen. Bewust vegeterende medelanders ontsieren de huisgleuf met plakwerk dat door een volgende bewoners alleen met een slijptol te verwijderen is. “Stop geprop!”, ligt de weinig rekkelijken voor op de bruin/wit uitgeslagen tong. Vitaminegebrek door smakeloos proviand uit de biologische vreetschuur. Winkels met exotische namen als De Weegschaal, Appetijt en de Lange Weg. Reclamemateriaal is milieuonvriendelijk, dwingt tot overdadige consumptie en grootgraaien.

Hoe was je weekendwip? (Deel 20)

Monique wordt wakker door het daglicht dat door een kier van het gordijn in haar slaapkamer valt. Meteen zit ze recht overeind in haar bed. Lisa! Vannacht had ze een voeding moeten hebben, maar Monique heeft haar niet gehoord. Of toch wel? Heeft ze haar op de automatische piloot gevoed? Ze weet het niet meer. Koortsachtig pijnigt ze haar hersens. Nee, ze kan zich niet herinneren, dat ze vannacht uit bed is geweest om haar dochtertje de fles te geven.

Het Bonnetjes.

Hans Hillen, één van de zogenaamde CDA kopstukken van dit Rechtse kabinet kijkt met een trieste hondenblik uit het raam. Het lijkt net zo mopshond die zijn neus zielig tegen het glas drukt, kijkend naar beneden op de straat. Daar loopt het grote blonde beest van de PVV, omringt door bewaking. Hij is samen met Mark en Maxime net wezen praten. Een soort interventie alleen dan zonder een daarop volgende gijzeling. Hij kijk treurend naar buiten, zelfs Moeder de Vrouwe is gestopt met het plakken van het eens zo geroemde familieplakboek. De grote trots van de familie, staat nu net zo droog als de helikopter die achter is gebleven in Libië.

Vanmorgen vloog ze nog

Vierentwintig jaar hadden we elkaar niet meer gezien terwijl we nota bene jarenlang in het zelfde dorp hebben gewoond. Nooit kwamen we elkaar tegen bij de supermarkt, het postkantoor, nee zelfs niet in het theater ondanks ons beider voorliefde voor toneel. Maar vanmiddag stond ik oog in oog met haar terwijl ik me wegdraaide van het condoleanceregister dat ik zojuist getekend had. Ingetogen knikkend, zoals dat gepast is, begroetten we elkaar alsof we elkaar de dag daarvoor nog hadden gezien. En natuurlijk had ik allang bedacht dat ik haar vandaag zou tegenkomen gezien het contact dat zij tot aan het overlijden met Loes had onderhouden.