Hoewel ik vaak een grote mond heb, ben ik diep van binnen een lafbek. Vaak weet ik het beter en loop ik over met goede raad.  Werkelijk overal heb ik verstand van. Het ergste is dat ik het niet alleen zeg maar er ook over schrijf.

 

De zelfverzekerde kennisbank in mijn hoofd droogt echter volledig op wanneer het mechanische kind in beeld komt. Onze Volvo 164. Wanneer ik in de buurt ben van het groene monster klap ik dicht, gaat de automatische antenne in mijn hoofd op scherp evenals  mijn zintuigen.

 

Een draai aan de contactsleutel zorgt voor kortsluiting in mijn bovenkamer. Als de motor na wat gehaper en gestotter met luid geraas tot leven wordt gewekt, dan pas daalt mijn bloeddruk en ontspannen mijn billen zich. Wanneer er echter ook maar een klein sputtertje in het geratel ontbreekt of het geheel net iets anders klinkt dan volgens mij zou moeten, bereikt mijn hartslag ongekende hoogten.

 

Het mechanische kind is niet mijn kopje thee. Hij heeft het niet zo op mij en dat gevoel is wederzijds. Het is een mooie jongen, daar niet van, maar hij heeft kuren en vooral bij mij. Bij iedere startbeurt klinkt de motor weer net even anders dan de keer ervoor en dus vertrouw ik de auto niet. Lief zegt dat het komt doordat de motor telkens weer wordt ingereden, zodat het rijgedrag na elke toerbeurt beter wordt.

 

Als hooggevoelig type met een automatische antenne voor gevaar en slechts een onsje zelfvertrouwen in mijn niet-geoliede systeem, kruip ik liever achter het stuur van mijn eigen Fransien. Zij heeft ook kuren maar die ken ik en dus ben ik er op voorbereid. Ik weet dat de automatische deurvergrendeling niet werkt en dus ga ik geduldig alle deuren af om deze met de hand af te sluiten.  Motorisch gezien passen we prima bij elkaar want wanneer ik met mijn grote teen zachtjes over het gaspedaal wrijf, versnelt ze als vanzelf. Met een simpele aai van mijn pink kan ik Fransien in het kleinste parkeerplekje indraaien. Deze innige band heb ik nog niet opgebouwd met Anders, het groene monster en dus rijd ik er niet graag mee.

 

En toch moet ik er binnenkort aan geloven want mijn Fransien gaat het pand binnenkort verlaten. Aangezien ik de meeste zaken op de fiets afhandel, is een tweede auto niet alleen belachelijk maar ook volkomen overbodig. Wanneer ik eerdaags ergens per automobiel moet verschijnen zal ik Anders dus lief moeten aankijken. Sterker nog: ik zal het groene monster moeten africhten.

 

Uit voorzorg heb ik daarom een grote tas bij de deur geparkeerd. Waarin een kussen om te allen tijde met mijn hoofd boven het stuur uit te komen met mijn honderdzestig centimeters. Daarnaast bevat de tas een Nederlands geschreven handleiding van de Volvo 164. En tot slot heeft de tas een groot voorvakje met rits, waarin mijn lidmaatschapskaart van de ANWB. Sommige zaken moet je namelijk nooit te vroeg de deur uitwerken.


Odette

Overtuigd twijfelaar. Boetseert woordjes tot sprekende beelden.

10 reacties

Pierken · 31 maart 2013 op 14:37

Puur ijzeren huisdierenliefde. Laat je ‘m inslapen, Odette? Een 164; zeldzaam! Zo lekker hoekig en on-Nederlands nukkig. Een heerlijk verwoorde band met jouw stalen kind(eren). Ze horen bij de familie als ik dit zo lees. Praat je ook met hen als je ze wast?

Sagita · 31 maart 2013 op 19:41

Ik heb helemaal niets met auto’s. Kan geen merknaam onthouden en weet niet hoe ik erin of uit moet komen. Maar toch vind ik je column aandoenlijk, menselijk bijna!
Groet Sa!

Ferrara · 31 maart 2013 op 21:54

Het is niet Anders, na Paola moet nu Fransien het veld ruimen.
Fijn, je hier weer te lezen!

Mien · 1 april 2013 op 22:26

In een rijtuigie, in een rijtuigie …
Hij is leuk.

Mien Vulvo

KingArthur · 1 april 2013 op 23:13

Ik heb niks met auto’s als ze maar rijden. Moet wel bekennen dat ik je nevositeit herken. Sinds ik geen reservewiel meer heb rijdt dat toch een stuk ongemakkelijker en ik heb geen zin om at the back of beyond stil te komen staan met een lekke band. Ik heb daarom ook altijd een deken en water bij me wanneer ik vertrek.

    Odette · 6 april 2013 op 16:57

    Dat gaat me net te ver. Behalve in de winter, dan heb ik wel een deken en water mee. Met sneeuwpartijtjes op de A2 is dat soms nodig.

Mosje · 2 april 2013 op 19:04

Met ontspannen billen gelezen…

Odette · 6 april 2013 op 16:58

Ik schaam me diep maar door andere perikelen was ik al weer vergeten dat ik een column had ingestuurd. Mea culpa. Het is fijn hier weer te zijn en te schrijven.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder