‘Oke, doe je ogen nu maar open!’ roep ik enthousiast tegen Bram, die al schuifelend, een beetje angstig, naar het midden van de huiskamer is geloodst.

Het is dertig maart 2005, vijf uur in de ochtend. Al weken slaapt hij slecht, met de afgelopen nacht als ultieme finale. Vandaag is de dag. Vandaag is het feest en het beste wordt niet tot het laatst bewaard, want we beginnen de dag met… cadeautjes.

Strak blijft hij zijn handen tegen zijn ogen gedrukt houden. De lichte trilling in zijn kleine vingers verraadt nieuwsgierigheid. Warrige, naar slaap ruikende, krullen staan recht overeind en lijken net zo bewegingloos als de eigenaar, die een succesvolle mime-act lijkt te vertolken.

‘Doe je ogen maar open, lieverd, we gaan het heel fijn maken vandaag’, fluister ik in zijn oor, ondertussen een kus op zijn hoofd drukkend. Voorzichtig zie ik zijn vingers wat uit elkaar gaan, alsof hij er doorheen probeert te kijken. Hij grinnikt zacht, omdat de wimpers een beetje kriebelen.

Marie en ik lachen gewoon met hem mee. Wij staan inmiddels op springen. Gisteravond zijn we druk geweest met ballonnen blazen en heel veel cadeaus inpakken -waar hij wel blij mee moet zijn-. Ook zijn er nog slingers opgehangen, waarna een slapeloze nacht volgde door de ongeduldige jarige. En nu is het moment daar en staat hij maar te staan.

Alsof zijn armen te zwaar worden, glijden de handen van Bram’s gezicht en eindigen strak langs zijn lichaam. Verbaasd kijkt hij rond en lacht ongemakkelijk. Wanneer zijn oog op de tafel valt, waarop de pakjes liggen, zie ik eindelijk ook een lachje verschijnen. Plots rent hij naar de cadeaus, stapelt ze in zijn armen en vertekt naar boven, ons totaal overdonderd achterlatend.

Het zal nog jaren duren, voordat we dit moment kunnen plaatsen.


Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

16 reacties

trawant · 24 april 2015 op 13:01

Wat een prachtige reactie, ik denk dat hij het allemaal in een keer niet aan kon en even alleen moest zijn.
Dit soort hoogtepunten blijven als een ets in je geheugen staan.
Mooi beschreven en een perfect uitdagingsmoment!

Mien · 24 april 2015 op 13:13

Saving the best for last. Een beauty deze uitdaging.
De totale overrompeling en de verlegenheid ingepakt en snel naar boven gedragen. :yes:

troubadour · 24 april 2015 op 13:33

Wat is het toch mooi om te zien hoe goede schrijvers iets in een verhaal kunnen leggen, dat goede lezers er dan weer uit halen.

Meralixe · 24 april 2015 op 15:08

Er zit veel kracht in de laatste zin. Toch een raar mannetje, die jarige Bram. Nu goed, ik ben net beginnen lezen in het boek ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ van Paollo Giordano. Misschien heeft dit me beïnvloed bij deze reactie. 🙂

D's · 24 april 2015 op 15:43

Voor mij is dit ontroerend geschreven, misschien ook omdat ik Bram een piepklein beetje ken. Een piepklein scherfje hart brokkelt ervan. De laatste zin had niet per se gehoeven voor mij, al snap ik hem vanuit jou.

“It’s my party and I run if I want to”

Zal hij wel gedacht hebben.

    arta · 27 april 2015 op 09:45

    Thanks!
    “It’s my party and I run if I want to”: Ge-wel-dig!

    De laatste zin was niet nodig. Eens. Voor inzenden leek hij noodzakelijk, na inzenden onnodig.

Esther Suzanna · 24 april 2015 op 17:33

Prachtig klein en liefdevol geschreven…

:heart:

Yfs · 24 april 2015 op 21:31

Deze uitdaging heb je zó goed en beeldend geschreven dat het waarschijnlijk nog jaren zal duren voordat we dit moment als overdonderde lezer kunnen plaatsen haha.

Het heeft inderdaad iets ontroerends.

“Kriebelend wimpers’ Dat ziet en begrijpt alleen een moederhart!

Mooie invulling Arta!! :rose: :rose:

Sagita · 25 april 2015 op 00:16

Het is en het blijft een bijzonder kind! En dat is het! En Arta jij hebt dit moment weer prachtig verbeeld!
groet Sa

pally · 25 april 2015 op 11:57

Gevoelig en fijntjes neergezet, Arta, dit ontroerende moment van een bijzonder kind, met allicht, een heel bijzondere reactie.

Pierken · 25 april 2015 op 12:10

Grappige anekdote, arta! Je leest maar door, wachtend op dat moment, waarvan je weet dat ie komen gaat. En weggissie! Door dat vergrootglas op de details leest het intiem weg.
Dat inderdaad één zo’n momentje zoveel later dit stukje oplevert, getuigt de liefde.

Nachtzuster · 25 april 2015 op 23:36

De mensen die jou wat langer volgen weten inmiddels de oorzaak van het handelen van je zoon. Daarom begrijp ik de opmerking van Meralixe (‘raar jongetje’) ook niet, vind dat ook wat misplaatst. Tenzij hij het werkelijk niet weet.
Klein, relativerend, ontroerend en enigszins afstandelijk geschreven column. Als je al die elementen in een gedecomprimeerde column kunt stoppen, dan ben je tot heel veel in staat.

Waanzinnig goede titel trouwens!
:yes: :rose: :rose: :-*

    Meralixe · 26 april 2015 op 07:09

    Hm Nachtzuster… Met de hand op het hart… Ik weet van niets. :rose:

arta · 27 april 2015 op 09:46

Iedereen heel erg bedankt voor deze geweldige reacties!
Voor het eerst in lange tijd ben ik weer eens aan het spelen geweest met een stuk. Geschreven, gewist, herschreven, half gewist, aangevuld, geschaafd, laten rusten, geschaafd, twijfels, geschaafd: Heerlijk!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder