Pim en Johan (1)

Op een zekere dag was hij er gewoon. Ergens midden in de week, om acht uur ’s ochtends. Half leunend op zijn hakken, op de drempel tussen de gang en het klaslokaal. Zijn donkere haar geknipt in een onhandig bloempottenmodel, grote bruine, twinkelende ogen, met een enigszins brutale, harde glans. De kleding waarin hij gehuld was voldeed niet aan het bestaande modebeeld, maar hij droeg zijn militaire groen gevlekte trui en zwarte legerbroek alsof het een eer was dat hij ze dragen wilde. En dan telde mode niet.

Een dame, vast zijn moeder, met een bril en rood halflang haar, stond voor hem, te praten met juf Bodifee. De dame was klein en gedrongen, maar droeg een kostbaar uitziend mantelpak. De puntige pumps waren hooggehakt. Juf Bodifee, een lange, magere vrouw met ouderwets gekruld haar, gehuld in een stijve geruite rok en oranje gebreide pullover, torende hoog boven de dame uit. De dame staarde naar de drempel, waar haar zoon nog steeds stond, en wenkte hem naar binnen.
‘Dit is Pim,’ zei ze. Het was stil in de klas. Iedereen zweeg en keek toe hoe Pim met vastberaden passen de klas betrad. Zijn wangen waren rood, evenals het puntje van zijn neus. Hij keek de klas zwijgend in en groette door met een kort klikkend geluid zijn hakken tegen elkaar te slaan. Toen salueerde hij.
‘Dat is niet nodig hier, Pim,’ haastte juf Bodifee, die vlug naar hem toe liep, zich te zeggen. Alle ogen waren op deze nieuwe, vreemde jongen gericht. Wie was hij, en waar kwam hij vandaan.
‘Pim heeft in Oostenrijk gewoond,’ merkte de dame op, zich haast verontschuldigend, ‘daar gaat het iets anders dan hier.’ Het bleef even stil, en toen begon iedereen te praten. De stemmen klonken als roezemoezende, roddelende dames.

Pim bleef staan waar hij stond. Achteloos rondkijkend. Van de landkaart aan de achterste muur, naar de posters van Garfield aan de zijwanden. Hij leek onaangedaan door wat hij zag, alsof niets hem raken kon. Onaantastbaar, dacht Johan gefascineerd. Zo anders dan anderen. Johan zat vooraan in de klas. In de richel van zijn lessenaar lag een oude vuile gum, een meetlat en een stuk gekauwde pen. Hij had nog geen buurman.
Hij staarde naar Pim, die met de minuut leek te groeien, en volgde met interesse elke kleine beweging die hij maakte. De dame maakte aanstalten om te vertrekken en groette haar zoon. Hij keek haar kort aan, en draaide zijn hoofd weg.
‘Pim, jij mag vooraan, naast Johan, gaan zitten. Hij heeft nog geen buurman,’ zei juf Bodifee en wees naar het lege tafeltje naast Johan. Pim keek even zijn kant op en Johan keek terug. De donkere ogen waren uitdrukkingsloos, maar ze glommen gevaarlijk.