Pim en Johan (3)

Het was kil buiten. Zoals gebruikelijk stond Johan alleen op het plein, in zijn hoek naast de kelder, die afgesloten werd door een stenen deur met glazen noppen. Het was zijn veilige haven. Met enige moeite tilde hij de zware deur open en kroop tussen wat vuil en papier.
‘Ragguuurs!’ riep iemand op treiterige toon. Werner, hij herkende diens stem uit duizenden.
‘Hoe gaat het met je nieuwe homovriend uit Oostenrijk?’ Gelach. Hij hoorde de hoge gilletjes van lachende meiden en het jongensachtig gegrinnik. Iemand spuwde, het klonk van dichtbij.

‘Neemt hij je straks in de struiken?’ ging Werner verder. Johan hoorde iemand schoppen tegen de kelder, maar de deur ging niet open.
‘We wachten je op, straks. Dan geven we je een pak rammel.’ Weer werd er gelachen. Johan zweeg. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij bleef onbeweeglijk opgerold zitten in zijn schuilplaats, als een foetus in de baarmoeder.
‘Ga weg,’ dacht hij, ‘ga weg!’

Na een tijdje werd het stil. Het leek erop dat iedereen verdwenen was. Hij durfde zich nog altijd niet te verroeren, maar het was ijzig koud, en zijn handen werden gevoelloos.
‘Ik moet opstaan’, dacht hij. Weg uit dit hol. Maar als hij weg kon, waar lagen ze dan te wachten? Een straatje verderop bij de struiken? Of in de steeg, dicht bij zijn huis waar ze hem eerder hadden opgewacht. En zelfs als hij ongedeerd de weg naar huis zou kunnen vervolgen, dan nog zou hij thuis moeten komen.

En hij wist al wie daar wachtte. Wat daar op hem wachtte. Hij zuchtte diep, schoof wat kranten opzij en tilde de kelderdeur langzaam open. Het schemerde al licht.
‘Is het al zo laat?’ dacht hij verbaasd. Hij duwde de deur verder open zodat hij kon ontsnappen uit zijn benarde positie. Langzaam stond hij op, de stijve benen uitstrekkend, en keek toen omhoog. Twee bruine, minachtende ogen keken recht in de zijne. Pim.
‘Zo, kom je eindelijk tevoorschijn?’ sprak hij. Zijn stem stond rauw, als een ruwe rasp. Johan beefde, zijn knieën knikten. Wat wilde Pim?