Pim en Johan (5)

Sophie Bodifee zat vertwijfeld achter haar bureau. De klas was leeg, iedereen was al een tijd geleden vertrokken. Ze streek met haar ruwe vingers over haar geruite tweed rok. Dwars door haar dikke rode wollen trui voelde ze de kou binnendringen. Ze zat al uren in dezelfde houding, piekerend over alles.

De klas die ze nu onder haar hoede had, putte haar uit. Ze was vermoeid tot op het bot. Om zaken te verergeren was daar nu Pim bij gekomen. Een donkere onaangenaam ogende jongeman. Zijn komst vanuit Oostenrijk leek haar HET recept voor een hoop nieuwe problemen in de klas, daar was ze van overtuigd.

Het was haar een gruwel om dit te bekennen, maar ze stevende af op een burn out. Hoe ging ze dit jaar ooit overleven? Iets in haar binnenste vertelde haar dat de moeilijkheden die er al waren zouden verergeren. Was ze maar niet verliefd. Ze zuchtte. Ze voelde aan alles dat het beter was om te vertrekken, gewoon weg te lopen van dit dreigende gevoel, nu meteen, voordat het te laat was. Maar ze kon het niet. Rampen.

Ze hadden afgesproken in dit lokaal. Om vier uur. Zij en Bram, maar hij was niet gekomen. Haar gedachten dwaalden af naar geheime intieme herinneringen, diep verborgen in haar brein. Bram, die haar kuste, haar streelde op verboden plekken. Vrijend op de tafel van een akelige leerling. Dat was nog het mooiste.

Elke week om dezelfde tijd bedreven ze de liefde in haar lokaal, op de zelfde tafel. En op een keer nam hij haar in de jongenstoiletten. Bram was haar eerste minnaar. De enige die een ongebreidelde passie in haar kon oproepen. En nu was zij ontketend. Los van vroeger, toen ze werd uitgescholden door de populaire meiden op de universiteit. Saaie taart, lelijk gedrocht.

Dankzij Bram wist zij wel beter. Een saai gedrocht was zij niet. Bram had haar onlangs verteld dat ze voorzichtiger moesten zijn, want zijn vrouw vermoedde iets.
‘Je zou toch weggaan bij Ellen?’ had ze geprotesteerd. Maar Bram was onverbiddelijk. Als directeur van de school diende hij het juiste voorbeeld te geven. Dat begreep ze toch wel?

Na een tijd stond ze op, haar benen waren stijf. Bram zou waarschijnlijk inderdaad niet meer komen vandaag, dus was het misschien beter te vertrekken. Ze knipte een licht op de gang uit, waardoor ze meteen werd begroet door het duister. Dan ritste ze haar lange donkere jas dicht en vertrok naar de uitgang. Ze staarde door het raam naar buiten. Wat was dat? Ze knipperde met haar ogen. Zweefde daar op het plein die nieuwe jongen niet, een heel stuk boven de grond? Nee, dat kon niet waar zijn. Of toch wel?