Pim en Johan (6)

Johan was thuis. Hij ademde diep in en blies uit, leunend tegen de zware donkere voordeur. Wat was hem nou net overkomen? Hijgend dacht hij na. Hij wist het niet.
‘Johan? Ben je daar? Waar bleef je nou?’ hoorde hij zijn moeder roepen vanuit de huiskamer.

Hij drukte op de lichtknop in de gang. Er was geen tijd voor dergelijke reflecties. Misschien had hij zich wel wat verbeeld. Zijn oog viel op de twee grote portretten aan de wand. Een van een lachend klein roodharig jongetje in zwembroek, en één van een grote ernstig kijkende man in overall. Zijn broertje Jacco en zijn vader. Zo zou hij hen nooit vergeten, alsof daar ooit sprake van zou kunnen zijn.

De vloer kraakte onder zijn voeten. Hij wiste het zweet van zijn voorhoofd. Het rook bedompt in het huis. Moeder kwam niet buiten en de ramen waren zoals immer gesloten. De sfeer in het huis was deprimerend. Het voelde niet als een thuis. Soms, als hij in bed lag, dacht hij aan hen. Jacco en papa. Maar niet te lang. Zijn moeder daarentegen kon niet anders dan aan hen denken.

Hij opende de kamerdeur en liep naar binnen. Moeder lag in het grote bed in de hoek van de kamer. De gordijnen waren gesloten.
‘Waar was je?’ vroeg ze, het klonk als een beschuldiging. Johan stond stil en keek naar de grond.
‘Buiten. Op school,’ antwoordde hij naar waarheid.
‘Je weet dat ik hier lig, Johan. Dat ik niets kan. Ik heb zo’n honger,’ ging zijn moeder op klagende toon verder.

‘Ik was er niet nee,’ antwoordde Johan onbewogen. Hij staarde naar zijn moeder op het grote bed. Ze droeg voor de zoveelste keer dezelfde vormeloze bloemetjesjurk. Haar kwabbige gezicht leek pafferiger dan normaal. Het zware lijf oogde log en ongezond. De dikke ribbelige benen had ze uiteen gespreid. Dit was voor haar de meest comfortabele houding om aan te nemen. Hij zuchtte.

‘Honger?’ vroeg hij, ‘ik heb toch chips achtergelaten op je tafeltje, een fles cola en een kan koffie. En zijn al je donuts al op?’
‘Zoveel was het niet,’ protesteerde zijn moeder, ‘ik zit hier al de hele dag op je te wachten. En je laat me gewoon zitten, als een verpieterde plant.’ Johan keek naar haar. Was ze nu aan het huilen? Dokter Henry had het nog gezegd. Dat mama alles uit de kast zou halen om haar zin te kunnen krijgen. En zo was het.

Was papa er maar.
‘Je vader had mij niet laten verhongeren,’ beet zijn moeder hem toe, alsof ze zijn gedachten gelezen had. Hij keek strak voor zich uit. Zijn ogen leken warmer te worden, in zijn binnenste voelde hij een soort hete brei draaien. Het tafeltje van zijn moeder begon te trillen, alsof er een trein voorbij reed.

Maar zijn moeder merkte het niet. Ze begon nu echt te huilen.
‘Ik mis ze zo erg, Johan, het doet zo’n pijn.’ Het bed schudde onder haar gewicht. Johan  zweeg. De hete brei in zijn binnenste koelde langzaam af, zijn ogen werden normaal en de tafel bewoog niet meer.
‘Ik doe dit toch. Ik doe het. Maar hoe kan het? Hoe doe ik het?” dacht Johan. Hij streelde zijn moeders dikke arm en draaide zich om. Ze moest iets te eten krijgen en hij moest nadenken, snel. Heel snel.