Plopperdeplop

Zijn veertienjarig zoontje kijkt al regelmatig naar de engste horrorfilms. Films die bij vader zelf de haren te berge doen rijzen. ‘Paranormal activity’ is zo’n gedrocht dat zoonlief op een middag mee naar huis brengt. “Geleend van een vriendje,” juicht hij enthousiast. De film gaat over een jong stel dat rare geluiden in huis hoort, en zelf op onderzoek gaat. “Zou je die film wel kijken?” vraagt vader bezorgd, nadat hij de tekst op de hoes van dvd heeft bestudeerd. “Zoals ik het hier lees is dit niet direct een gezellige familiefilm.” “Och pap, heb die film al lang gezien. Is echt kei vet. Wil hem alleen nog eens samen met Harold kijken.” Harold is zijn beste vriend van school, en die heeft de film nog niet gezien.

’s Avonds wordt de dvd opgestart en daar zitten de twee vrienden samen op de bank; zak chips er bij en kijken maar. Enkele minuten later staat Harold al bij vader in de keuken. Stiekem waagt hij zo nu en dan nog eens een blik door een kiertje van de deur. Maar zodra de spanning weer enigszins oploopt, trekt hij zich schielijk terug, terug in de ‘comfortzone’ van de keuken.

Ook de dochter des huizes blijkt naderhand iets van de film te hebben meegekregen. ’s Nachts staat zij huilend in de slaapkamer van haar ouders. Ze durft niet meer in haar eigen bed te blijven slapen. Vader mag het veld ruimen. Hij verkast naar zijn dochters’ bed. Het meisje neemt zijn plaats in naast moeders. En de zoon zelf? Die wordt niet warm of koud van alle commotie die hij met ‘Paranormal activity’ in huiselijke kring heeft teweeggebracht. Hij slaapt als een roos.

Hoe anders was het bij het eerste bioscoopbezoek van deze jongste spruit van de familie. Vier jaar oud was hij en er was juist een avondvullende speelfilm van kabouter Plop uitgebracht. Samen met vader, moeder en zus gaat hij voor de eerste keer naar de cinema. In de film bouwt kabouter Plop, samen met zijn kornuiten, een luchtballon, om zijn opa te redden. Die ligt op sterven, ergens aan de andere kant van het kabouterbos. Onderweg komt het gezelschap met de ballon in een noodweer terecht. De beelden en geluiden hiervan komen dermate dreigend bij zoon binnen, dat hij de film allen nog verder wil uitzitten op vaders’ schoot. En dan met de rug naar het scherm, zo nu en dan angstig omkijkend, om te zien of het gevaar inmiddels is geweken.

Naderhand, als het gezin weer buiten komt, en op weg gaat naar de parkeergarage, zegt de jongen met stellige zekerheid: “En ik ga nóóit meer naar de bioscoop!”