Van horen zeggen

Het is misschien makkelijk gezegd. Maar de schade en schande in ogenschouw genomen, kunnen we niets anders dan vaststellen dat we er nooit aan hadden moeten beginnen. We hadden ze lekker in hun eigen land moeten laten zitten. Hier brengen ze niets anders dan ellende.

Onze ‘bruine vrienden’, u weet wel die met dat bont, ondermijnen met hun gedrag het fundament van onze samenleving. Langzaam maar zeker vernietigen zij, wat wij eigenhandig in honderden jaren hebben opgebouwd.  Hun ondergrondse praktijken vormen, dat mag best eens gezegd worden, een bedreiging voor onze staatsveiligheid.

In hun eigen land moesten onze ‘bontjes’ gewoon hard werken voor een fatsoenlijk bestaan. Hoe anders is dat hier in Nederland. Nederland is hun walhalla, het luilekkerland. Alles ligt voor het grijpen. Zonder een noemenswaardige inspanning te leveren, worden de luie donders voorzien in al hun levensbehoeften.

Maar goed, klagen heeft geen zin. Dat lost niets op. Wat wel te doen? Dat is de vraag. Terugsturen naar hun thuisland gaat niet meer, daarvoor is het echt te laat. Generatie op generatie hebben de ‘ratten’ zich vermeerderd. De huidige populatie is een veelvoud van wat ooit ons land binnen kwam. Het lijkt tijd voor drastische maatregelen. Het huidige beleid heeft gefaald.

Een georganiseerde, groots opgezette, klopjacht met als doel ze stuk voor stuk de verdrinkingsdood in te helpen, klinkt effectief maar sorteert weinig effect. Buiten het zicht van Henk en Ingrid, gebeurt dit al jaren. Het lost alleen niets op. De populatie is voor dit soort ambachtelijke handwerk gewoonweg te productief: net konijnen. Als we echt voor veiligheid willen gaan moeten we inzetten op een nieuwe strategie. Totale destructie!

… Dit alles heb ik van horen zeggen. Zelf ben ik in mijn leven hooguit een tiental muskusratten tegengekomen. Buitengewoon vriendelijke beestjes zo op het eerste gezicht.

image

De muskusrat

De muskusrat is een exoot die, als we de verhalen mogen geloven, door een Tsjechische graaf vanuit Alaska is geïmporteerd.  De graaf nam een stuk of wat van de donkerbruine pelsdiertjes mee en zette ze uit op zijn buitenverblijf te Bohemen. Zo had hij wat te jagen. En hoe! Binnen de kortste keren zag het bruin van de muskusratten. Grote delen van Europa werd gekoloniseerd door de beestjes.

Aanvankelijk zag men hier nog wel brood in. Het leek een prima voorraad voor de bontindustrie. Maar helaas. De kwaliteit van het muskusbont ging in ons klimaat drastisch achteruit. Die beesten waren extreme kou en korte zomers gewend; hier deden ze gauw hun chique jasje uit. Toen de bontfokkers doorkregen dat ‘het product’ waardeloos was, lieten ze de muskusratten gaan.

In Nederland heeft de muskusrat, die wel vijftig centimeter lang kan worden, geen natuurlijke vijanden. Die zitten namelijk nog in Alaska. Ook onze inheemse rovers vormen geen serieuze bedreiging voor de soort. Over het geheel genomen, kunnen ze ongestoord hun gang gaan. Naar lieve lust graven en vreten ze er op los. In hun enthousiasme zijn ze instaat dijken, weilanden en hele oogsten te vernietigen.

Omdat in Nederland dijken nogal essentieel zijn, wordt de muskusrat actief bestreden door medewerkers van de waterschappen. Al duizenden zijn er gedood. De ‘ratten’ laten zich makkelijk vangen, een kooitje en een appeltje, maar denk je ze net te hebben uitgeroeid… duiken ze ergens anders weer op.  De rattenvangers komen, buiten handen en voeten, ogen en oren te kort. Zij stellen het dan ook zeer op prijs wanneer u waarnemingen van dit dier bij hen meldt. En mocht u per abuis een beverrat voor muskusrat houden, geen probleem dat is een pot nat, daar zijn ze even blij mee.

image

De beverrat

Net als de muskusrat wordt ook de beverrat actief bestreden in Nederland. Deze bijna meter lange Zuid-Amerikaanse exoot, die geenszins familie is van, vertoont namelijk qua gedrag en geschiedenis veel overeenkomsten met de muskusrat en is daarom evenmin gewenst.

Tot groot geluk van het waterschap is deze soort wel gemakkelijker te beheersen. De beverrat is namelijk warmte minnend, waardoor de populatie tijdens extreme winters door moedernatuur eigenhandig wordt gedecimeerd.

Zinloos geweld?

Niet iedereen acht het bestrijden van waterkonijnen, de gastronomische naam voor beiden, even noodzakelijk en ook over de uitvoering bestaat onenigheid. De vraag die leeft, is: is dit gepast en zinvol geweld? De wetenschappers zijn verdeeld. De dierenbeschermers niet! Zij zijn tegen. En het waterschap? Het waterschap verkeert in een spagaat. Hun standpunten zeggen genoeg:

  • De waterschappen bestrijden de muskus- en beverrat in het kader van de openbare veiligheid en ter voorkoming van schade aan waterkeringen.
  • De bestrijding is erop gericht om de populatie zo klein mogelijk te krijgen.
  • Getracht wordt het lijden van de dieren zo veel mogelijk te beperken.

Ik wens het waterschap veel succes!

Het is pompen of verzuipen. Heb ik van horen zeggen.


brilmans

Als je je ogen open houdt, een beetje kijkt en er oog voor hebt dan vind je altijd wel wat. Iets moois of ergens van, dat maakt niet uit. Op mijn blog probeer ik regelmatig verslag te doen van wat ik vind.

11 reacties

Nachtzuster · 3 juli 2013 op 08:53

( Dit alles heb ik van horen zeggen. Zelf ben ik in mijn leven hooguit een tiental muskusratten tegengekomen. Buitengewoon vriendelijke beestjes zo op het eerste gezicht.)

Ik werd op het verkeerde been gezet en vind je laatste alinea heel sterk. De spreekbeurt over ratten had je dus van mij eruit kunnen laten. Dat voegt in mijn ogen niets toe.

    brilmans · 3 juli 2013 op 09:12

    Dat klopt, die spreekbeurt daar kun je zo omheen, maar dat is nu mijn ding. Ik schrijf op mijn blog over de dingen die ik vind. Dat zijn mijn spreekbeurten (Voor de enkeling die wel wat over de beestjes wil weten). Ik weet alleen best dat niemand die stukjes kaal leest (niemand luisterde er ook ooit naar mijn spreekbeurten, standaard!). Daarom schrijf ik er een, noem het een, column omheen.

    bedankt voor je reactie in ieder geval!

Libelle · 3 juli 2013 op 10:27

De dubbelzinnigheid druipt natuurlijk van dit stuk. Knap gedaan. Als iemand erop wijst kun je zeggen dat diegene gestoord moet zijn. Hoe redt hij zich hieruit, vroeg ik me af.
Welnu, uitstekend!

Sagita · 3 juli 2013 op 14:27

Leuke en interessante column! Met plaatjes en je weet daar ben ik dol. Ik moest ook even denken aan een column van Jip.
http://jips-snuffelhoek.blogspot.nl/2012/09/woefna.html.
Ik denk dat je die wel leuk vindt.
Enne kunnen we die (!)ratten niet naar China exporteren. Heeft de bevolking daar eten en blijven ze van de honden af.
groet Sa

    brilmans · 3 juli 2013 op 21:40

    Of gewoon hier eten, dan blijven we van de plofkippen af. Lijkt me prima scharrelvlees. Ik heb al een recept.

Harrie · 3 juli 2013 op 15:26

Kijk, dat noem ik nog eens je tanden vastbijten in een column. Om vervolgens van de ratten besnuffeld te raken. Inderdaad mooie website. Praatje, plaatje, daadje, daar houden we van. Groetjes, Harrie

Ferrara · 3 juli 2013 op 21:07

Ergens in Frankrijk aan de rand van een “wilde” vijver in de avondschemering. Gefascineerd zitten kijken naar iets wat op een klein soort bever leek, geluidloos zwom het voorbij, schattig kopje. De natuurgids nageslagen, kon niets anders zijn dan een muskusrat. Nooit geweten dat die beesten er zo aaibaar uitzien. En de jonkies zijn helemaal leuk. Maar ja die ondermijnde dijken…

Dees · 5 juli 2013 op 23:51

Vroeger kreeg je vijf gulden voor het inleveren van de staart van de muskusrat. Maar na oog in oog te hebben gestaan met eentje formaat golden retriever heb ik snel een krantenwijk gezocht. Leuk stuk.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder