Postzegel

“Heeft u postzegels ?” vraagt de mevrouw.
”Jazeker dame”, klinkt het vanachter het toonbankje van de sigarenwinkelier.
“Mag ik er één van € 0,39 “ ?
De sigarenman scharrelt wat in een laatje. Hij legt de postzegel voor de mevrouw op de toonbank en voegt haar toe: “Alstublieft dame, dat is dan € 1,39”.
Verschrikt kijkt zij op. “Hoor ik het goed, zegt u € 1,39?”
“U hoort het heel goed dame, ik zei dat is dan € 1,39”
De mevrouw loopt rood aan en gunt de sigarenman een minachtende blik. “Hoe durft u meneer, mij een euro extra te vragen voor een postzegel !?”. “Dat zal ik u eens haarfijn uitleggen dame. U weet net zo goed als ik dat ik heel wat jaartjes in dit rookwarenwinkeltje probeer aan de kost te komen, want u woont maar een paar huizen verder.Ik zie u namelijk vaak genoeg langs mijn etalageraam komen met uw plastic Aldi-boodschappentas. In mijn zaakje zie ik u nooit. Ik neem aan dat u niet rookt, en, al zou je dat van mij waarschijnlijk niet verwachten, zeg ik toch: dat valt in u te prijzen. Alhoewel ik mijn boterham probeer te verdienen met het verkopen van rookwaren weet ik ook wel dat al dat gepaf niet zo bevorderlijk is voor de gezondheid. Maar –ben ik mijn broeders hoeder?- als iemand er toch graag eentje opsteekt moet hij dat zelf weten. Ieder zijn vrijheid, zeg ik maar.
Dat neemt niet weg dat het niet meer zo eenvoudig is dit zaakje draaiende te houden. Daarom heeft een sigarenwinkelier er in de loop der jaren allerlei nevenhandeltjes bij genomen. Je kunt er een rolletje drop, een pakje kauwgom, een strippenkaart voor de bus, een lotto-fomulier of een kraslot kopen. En uit de bladen die daar liggen kun je de [i]roddels over “Hilversum” en heel de koninklijke familie[/i] te weten komen. Maar ook heb ik, en een heleboel van mijn collega’s met mij, een wenskaartenrek. Met, al zeg ik het zelf, heel mooie wenskaarten voor [i]van alles en nog wat gelegenheden[/i] die je kunt vieren. Compleet met bijpassende enveloppen en netjes in cellofaan verpakt. Met de verkoop daarvan verdien ik ook nog een centje”

De dame in kwestie is zo verbouwereerd dat ze het verhaal van de winkelier blijft aanhoren. En hij gaat maar door:
“Het ontbreekt er maar aan dat die kaartenfabrikanten er ook een postzegel bij doen. En daarom heb ik postzegels hier onder handbereik. Die stel ik tegen kostprijs beschikbaar voor mensen die zo’n mooie kaart uitzoeken, want daar zit best een leuke marge voor mij op. Maar ja, voor anderen gaat dat niet op. Daar moet ik de postzegels aan verkopen en als je iets verkoopt doe je dat om er iets aan te verdienen, toch ? Kunt u me volgen dame ?’
Ze blijft maar luisteren en wordt zienderogen roder. Hij ratelt maar door.”Bij winkels als die op uw plastictas verkopen ze ook kaarten. Verzamelboxen met een hoop flutkaarten bij elkaar. Daar om een postzegel vragen gaat niet, dat weet u ook wel.
En daarom komen mensen zoals u hier om een postzegel. Ik wil u best terwille zijn en daarom is hier uw zegel. Mag ik daarvoor € 1,39 van u ontvangen alstublieft.?””

De mevrouw is er tamelijk van ondersteboven. Ze stamelt zoiets als “een schande”.
Hij is nog niet uitgepraat en gaat door: “U heeft vast en zeker een wasmachine en een koelkast. Als er daar wat mee is moet de servicedienst komen. De nota leggen ze gelijk onder uw neus. Uurtarief misschien wel € 60,– en daarnaast nog voorrijkosten die ook niet misselijk zijn ! Per minuut is dat alles bij elkaar al een paar euro en daarbij is de euro die ik u voor mijn diensten vraag helemaal niet overdreven.”

De maat is bij de mevrouw nu schijnbaar vol.Ze draait zich om en beendert de winkel uit. “Ik kom hier nooit meer!” schreeuwt ze nog. Voor zij de buitendeur bereikt ziet hij nog kans haar toe te voegen : “Het zal me een waar genoegen zijn dame!!! “

Floor Janse/23feb2003