Prinses op de erwt

Mag ik even klagen? Gewoon hardop zeggen dat we massaal zijn doorgeschoten in het poldermodel, wat betreft het opvoeden van onze kinderen? En wat is het resultaat? We hebben een heel koninkrijk vol met verwende prinsjes en prinsesjes gekweekt! Mama’s kleine jongen en papa’s kleine meisje, gepamperd van de wieg tot de dag dat ze het huis uitgaan. Waar is de tijd gebleven dat ik op visite kon gaan zónder te pas en te onpas in mijn verhaal onderbroken te worden? Alle aandacht voor mijn persoontje verschuift continue naar de achtergrond bij de eerste kik die de kleine ridder geeft. Onmiddellijke behoeftebevrediging kweekt een lage frustratietolerantie. De kinderen van nu – vergeef me dat ik generaliseer – leren niet om hun behoefte uit te stellen en dat maakt ze tot onuitstaanbare dwingelandjes. Waarom hoeven ze tegenwoordig niet meer op hun beurt te wachten?Waarom is ‘nee’ niet gewoon meer ‘nee’ maar moet er onderhandeld, uitgelegd en gediscussieerd worden? Wat is er gebeurd met het beproefde: ritme, reinheid en regelmaat?

Kinderen worden van en naar school gebracht met de auto, spelen meer binnen dan buiten en hebben van jongs af aan al een gsm op zak, om de ouders een gevoel van schijnveiligheid te geven en altijd bereikbaar te zijn. Andersom is een telefoontje ook zo gepleegd als het onderweg even tegenzit. Fietsband lek? We komen je wel even halen. Ooit een kind zijn voeten zien verslijten omdat hij een paar kilometer moest lopen? En wat dacht je van de overvolle agenda van veel van onze minimensjes? Die staat even vol als die van de gemiddelde geslaagde zakenman.Ondertussen kopen we als ouders massaal ons schuldgevoel af over het gebrek aan qualitytime, en houden we ze zoet met veel te veel speelgoed. Onderzoek heeft uitgewezen dat de meest materialistisch verwende kinderen, ook het meest depressief zijn. Hun gevoel van welbevinden en eigenwaarde hangt namelijk af van hun bezit. Dat hun geluksgevoel van korte duur is spreekt voor zich, want er komt steeds weer iets nieuws op de markt.

We leren onze kinderen nauwelijks nog zelf verantwoordelijkheid te dragen of met tegenslag om te gaan. We lossen alles voor ze op en lezen de wensen van hun lippen. We kweken op deze manier jonge volwassenen die snel uit het lood geslagen zijn als ze kennismaken met de echte wereld. Daar waar zij niet het middelpunt zijn en gewoon zelf hun eigen broek moeten ophouden) We zijn simpelweg doorgeschoten met z’n allen en zijn massaal de weg kwijtgeraakt. Hoe vaak zie je niet dat een driejarige dreumes het hele gezin terroriseert met zijn eigen, sterke willetje, op zoek naar grenzen en duidelijkheid? Opvoedprogramma’s schieten als paddenstoelen uit de grond, als trieste erfenis van ons onvermogen.

Steeds vaker komt de term ‘prinses op de erwt’ in mij op als ik naar de kinderen van nu kijk. Was de oplossing echter maar net zo simpel als in dat gelijknamige sprookje. Maar gezien de enorme drukte en wachtlijsten bij Jeugdzorg, vrees ik dat daar meer voor nodig is…