Prlwyts zoekt vrouwenkleding …

In de paskamer waarnaast ik een spijkerbroek pas staat een vrouw die met een schrille snerpende stem vanachter het hermetisch gesloten gordijntje haar man er op uit stuurt om andere kleren voor haar te zoeken, en bij haar te brengen. Hij doet dat ook nog: de lul.

Winkelen met een vriendin jongens, hou erover op: praat me er niet van. Ik blik even terug in het verleden, puttend uit eigen ervaring zogezegd; kijk mee en herken?

Ik ben eigenlijk geen haar beter want ik kwam net terug met een nieuwe lading bloesjes en rokken voor mijn vriendin die gedeeltelijk, of misschien wel geheel ontkleed in het pashokje stond en er volgens haar in die hoedanigheid beslist niet uit kon komen.

Serieus geïnstrueerd zoekend bij de dameskleding in rekken vol fel gekleurde bloesjes met bloemetjes motief, pik ik er twee tussenuit. Verderop bij de rokken zoek ik mij een zwarte rok, en een donker bruine; beide maat 40. Ik bekijk langs mijn been de roklengte; voor het idee. Een hoogblonde vrouw naast mij bevriest in haar beweging en kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan.

“Hier loop ik ’s nachts altijd mee buiten.” Fluister ik haar met opzij getrokken mond toe, en zoek geduldig verder tot ik gevonden heb wat ik zocht.

Grommende- en stommelende geluiden vanuit het pashok bevestigen mijn angstige vermoeden dat vriendin niet gecharmeerd is van mijn keuze. Voordat het gordijntje openvliegt ren ik naar buiten en positioneer ik mij naast de ingang. Een andere man kijkt mij gnuivend aan.

“Met je vriendin aan de winkel?”

“Jij ook?” Reageer ik, en kijk naar enkele donkere wolken die overdrijven. Aan meer woorden hebben wij mannen eigenlijk geen behoefte. Wij begrijpen elkaar zo al.

Vrouwen zijn anders. Dat is onder andere te zien aan het gedrag als vriendin de winkel uit komt stormen. Met het gezicht op onweer beent ze rechtsaf het winkelcentrum in, mij als onbelangrijke factor achterlatend. Man en ik kijken elkaar wederom aan.

“Daar verkopen ze bier. Ga je mee een zuchie pakken?” Samen hangen wij ons aan de toog en gieten ons vol bier; meer om het verdriet te verdrinken. Geen vrouw of vriendin die ons mist, of zelfs maar op komt halen.

Na het zesde biertje vraag ik: “hoe ben jij hier? Met de auto?”

“Ja.” Zegt hij: “maar mijn vrouw rijdt.”

“Ik heb dezelfde fout gemaakt. Dus dat wordt lopen naar huis.” Zwijgend staren wij in de spiegel tegenover de toog. Wij nemen er nog één en tijdens het nuttigen van het zevende biertje opper ik: “verderop aan de haven, op de Dayer, zit een goeie haringtent; halen wij dat nog?”

Dat wij mannen weinig woorden nodig hebben blijkt uit dat er meteen werd afgerekend en wij naar buiten waggelden.

“Vroeger zat die tent toch links?” Vroegen wij ons af. Wij slaan rechtsaf! Ons ongeluk tegemoet. Maar daarover misschien een volgende keer.