Afgelopen week las ik in een dagblad een interessant artikel over een bejaarde vrouw die niet, zoals ze ooit had afgesproken met haar pastoor, bij haar jaren terugoverleden echtgenoot in hetzelfde graf begraven mocht worden. Een heel verhaal over diepte van graven, de datum waarop een dergelijke wens ´officieel´ vastgelegd had moeten worden en vooral de noodzaak om als eheerder van een begraafplaats professioneel bezig te zijn. Mij schiet zoiets in het verkeerde keelgat en ik moet toegeven dat het niet de eerste keer is. Natuurlijk snap ik dat je op een begraafplaats logistiek en praktisch bezig moet zijn omdat het zo slordig staat als alles schots en scheef door
elkaar ligt en graven niet diep genoeg zijn, maar persoonlijk zou ik ´professioneel´ in een dergelijke functie toch eerder opvatten als goed omgaan met de gevoelens van nabestaanden of (in dit geval) potentieel overledenen.

Zelf werk ik in de zorg en ook daar lijkt het woord ´professioneel´ een hot item. In
de praktijk lijkt het er eerder op dat onder het mom van professinaliteit steeds minder gedaan wordt. Het is niet professioneel om teveel betrokken te raken bij de clientele(?). Zelf ben ik van mening dat je juist wel betrokken moet zijn. Anders had je niet voor een dergelijk beroep gekozen.

Het zit ook in het woord. Professioneel stamt af van professie en dat is dus je beroep. Gezien de berichten in de kranten zou een groot deel van de nederlandse bevolking liever vandaag dan morgen stoppen met werken, dus dat devalueert de waarde
van ´professioneel zijn´ al aardig. Een amateur zou gezien de afstamming van dat woord (amatore) juist met hart en ziel bezig zijn. En dat zie ik dus wel vaker.

Ik wil natuurlijk niet zeggen dat er geen mensen zijn die vanuit hun beroep betrokken zijn bij hun werk, maar ik merk toch geregeld dat ik als amateur(tm) sommige werkzaamheden beter doe dan (sommige) professionals. Wat voorbeelden: ooit
ben ik vanuit financiele overwegingen begonnen met het zelf uitvoeren van zoveel mogelijk onderhoud aan m´n motorfiets. Later heb ik me vanwege dezelfde redenen verdiept in pc´s. Het komt niet zelden voor dat ik merk dat een monteur als een soort door parkinson getroffen gorilla aan mijn motorfiets gesleuteld heeft. Goed,
hij is snel klaar, maar als ik het zelf doe werk ik nauwkeuriger, langzamer ook, en roep ik pas ´klaar´ als het klusje goed klaar is en niet goed genoeg. Het verschil tussen een beroerd lopende motor en een goed lopende, zuiniger, motor.

Met pc´s precies hetzelfde. Een aantal geassembleerde pc´s op het werk is inmiddels,
na 5 jaar, is stuk. Behalve de ene die ik zelf opnieuw in elkaar gezet heb. De zelf gebouwde pc´s (meestal voor specifieke doeleinden) draaien vrijwel allemaal nog.

Het komt er dus op neer dat we in dit land (en er wordt hier wat afgeprutst..) meer amateurs nodig hebben. Of dat nu in het kader van een beroep is, of van een hobby.

Categorieën: Diversen

5 reacties

ignatius · 12 augustus 2004 op 00:06

Ik kan me goed voorstellen wat je bedoelt. In mijn vak wordt ook over de ruggen van de mensen die het nodig hebben grof geld verdiend. Dit alles in het kader van professionaliteit en verzakelijking of “betrokkenheid waarbij je de zakelijke dimensie niet uit het oog verliest”. Stelletje bandieten. Bleeeh!

Wat mij betreft had je e.e.a. puntiger c.q. harder/confronterender mogen poneren.

KingArthur · 12 augustus 2004 op 11:03

Leuk geschreven, kan me erg vinden in je redenering.

Mosje · 12 augustus 2004 op 19:47

Aardig verhaaltje, hoewel hier en daar wat slordig geschreven. Betekent dat dan dat je een professioneel schrijver bent?
😛

rrobin · 13 augustus 2004 op 00:42

Als potentieel overledene kan ik je niet helemaal volgen, maar het is waar dat iemand meer ziel en zaligheid ergens in legt als amateur vaak, dan wanneer hij gemotiveerd wordt door geld..

john · 30 oktober 2004 op 20:09

Mja, ik had het verhaaltje in een vlaag van irritatie geschreven.

Veel te weinig aandacht aan een goede loop en het weghalen van slordigheidjes. Gebeurt me niet nog een keer

Geef een reactie

Avatar plaatshouder