Rasmens Kinkel

Er wonen niet zoveel rasmensen meer in Nederland. Enkele dorpen daargelaten. Van rashonden daarentegen stikt het. Hoe dat komt leg ik u uit in dit verhaal van max driehonderd woorden. Ik houd het kort.

Sommige dorpen, vooral koeterwaalse, houden import tegen. Import van exportmensen bedoel ik dan, oftewel buitenlanders. Dorpsgrenzen worden steeds vaker opgeslokt door stadse lieden. Vrij vertaald door herindeling.

Waterlanders stromen, alleen al bij de gedachte aan. Boer Kinkel en zijn vrouw Lot plengen ze over hun vruchtloze landerijen. Vermenging van gewassen vinden zij helemaal niets. Laat staan van mensen. Waar is de oermens gebleven? De ware rasmens? Adam heet tegenwoordig Evita en Eva Haram. Hoe moet dat toch?

Gelukkig is daar nog de bouvier van Kinkel. Een rasechte bijtbouvier. Pikzwart met witte tanden. Gevonden als kleine pup in een kliko. Zo’n groene. Helaas geen rasechte. Waar zijn de ijzeren gebleven? De enige echte vuilnisbakken. Nou moeten we het doen met lelijk groen, bruin, blauw en grijs plastic, op wielen!

De ouderwetse vuilnisbak is zelf verworden tot vuilnisbakkenras. Boer Kinkel koestert zijn eigenste ijzeren, met gezwollen gemeenteletters op het deksel. Zo ook kleine Boef. Het groeihormoon uit de toilettas van Lot mocht niet baten. Boef is klein gebleven. Zelfs zijn blaf.

Haram Thaikovski doet de schuur. Hij woont én werkt er in, tegen kost en inwoning. Zo is boer Kinkel dan wel, vluchtelingvriendelijk zolang ze hard werken en van Boeven houden. Haram bracht zelfs zijn eigen rashond mee uit Rusland. Gelukkig is de schuur gemeubileerd. Haram’s smaak is namelijk abominabel.

Lotte ziet Haram nog als uitgelaten passant bij de boerderij voorbijkomen. Niets mis met haar groeihormonen. Zulke borsten lonken en nodigen uit. Haram gaat nooit meer vertrekken. De kans dat er ooit nog een Marokkaanse Russin voorbij zal komen is nihil. Gelukkig biedt Poetaf troost, zijn onvervalste rashond.