Brigit schenkt zichzelf een glas ijsthee in. De kan is beslagen door condens, de schijfjes citroen drijven licht verkleurd aan de oppervlakte. Ze moet eigenlijk een nieuwe kan maken. Ze neemt het glas mee naar de huiskamer en gaat op de bank zitten. Het is pas vier uur. De hele ochtend heeft ze op basisschool ‘De horizon’ alle boeken gecontroleerd en weer terug in de schappen gezet. Geen bijles vandaag. Twee keer in de week leest ze samen met leerlingen die de Avi methode niet kunnen bijhouden; begrijpend lezen, maar ook technisch.
Beide telefoongesprekken laten haar niet los. Ze wil niet meer met het verleden bezig zijn, maar ondanks haar weerstand voelt het weer als gisteren.
Om haar gedachten af te leiden grijpt ze naar het boek waar ze in bezig is. Het ligt omgekeerd op de leuning van de bank. Met haar eigen boeken is ze niet netjes; ezelsoren, en vouwen tekenen haar collectie. Ze is over de helft van het verhaal en het wordt nu pas spannend. Toch kan ze haar aandacht er niet bijhouden, de woorden komen niet binnen.
Als in trance staat ze op, loopt naar haar bureau, en zet de laptop aan. Terwijl ze wacht tot de computer is opgestart, krast ze met een pen op het notitieblok dat naast de laptop ligt.
Gedachteloos schrijft ze zijn naam op het papier. Met sterke halen krast ze een vet kruis door de letters; bijna door het papier heen. Ze voelt een storm opsteken van binnen, alsof er iets in haar op exploderen staat. In de duistere kamer licht het beeldscherm op, en ze opent de zoekmachine. Ze tikt ‘Verzorgingstehuis Zomerpark’ in.

De parkeerplaats naast het gebouw is praktisch leeg. De geblindeerde ramen van het drie etages tellende pand, doen haar niet aan een verzorgingstehuis denken; eerder aan een bedrijf. Ze parkeert haar auto vlak naast de ingang. Voor de deur staat een man in uniform; zijn handen losjes gekruist voor zich. Met de grote aktetas, waar ze haar boeken en dossiers in bewaart, wil ze langs de man naar binnen lopen, maar met een ferme grip pakt hij haar arm beet. Ze rukt zich los, en kijkt hem verontwaardigd aan.
‘Voor wie komt u?’ vraagt hij bars.
‘Ik heb een afspraak,’ antwoord ze kortaf.
‘Een naam graag..,’ zegt de man, en blokkeert de ingang.
Zijn kaal geschoren schedel, het papperige gezicht, en enorme postuur intimideert haar. De uitdrukking in zijn waterig blauwe ogen is sluw. Brigit verstijft. Het bekende gevoel van angst komt als een tsunami op; vechten, vluchten, bevriezen. Haar reactie op een bedreigende situatie is niet veranderd.
‘Met personeelszaken,’ hakkelt ze, en staart naar haar schoenen. De bruine instappers zijn degelijk. Ze is een schooljuf, en komt gewoon voorlezen voor die eenzame oude mensen, zegt ze in zichzelf.
Moedig heft ze haar gezicht naar hem op en zegt kordaat: ‘Ik ben personeel, laat mij erlangs.’
Een blik van waardering verschijnt op zijn gezicht; of misschien verbeeldt ze het zich.
Hij doet een stap opzij en ze gaat het gebouw binnen. Hij loopt achter haar aan, en posteert zich bij de toegangsdeur die zo te zien, naar een lange witte gang leidt.
De man achter de balie heeft wél een vriendelijk gezicht.
‘Goedemiddag, ik heb een afspraak met personeelszaken voor vrijwilligerswerk. Brigit de Koning.’ De man kijkt op zijn lijst. Hij knikt haar toe en zegt: ‘Loopt u maar door, het is aan het einde van de gang links, derde deur rechts. U wordt daar opgehaald.’ Hij drukt op een knop, en de beveiligde deur gaat open.
Als ze langs de onaangename spierbundel loopt en de automatische schuifdeuren zich achter haar sluiten, kan ze haast niet geloven dat het haar is gelukt. Tegelijkertijd beseft ze hoe bizar die gedachte is. Het lijkt net of ze aan een gevaarlijke missie is begonnen, terwijl ze in principe zichzelf als vrijwilliger heeft aangemeld. Nu ze binnen is, volgt stap twee. Ze moet weten of Peter van Zanten hier inderdaad zit opgesloten; eerder heeft ze geen rust.


Esther Suzanna

Ik schrijf omdat ik het niet laten kan op https://www.facebook.com/esthersuzanna/ en http://suzannaesther.nl/

4 reacties

Nummer 22 · 23 juli 2018 op 07:35

Spannend! Het lijkt op een Scandinavische thriller serie. Zie de spierbundels zo voor me.

    Lianne · 23 juli 2018 op 17:09

    Daar doe ik het voor!
    Ik ga er tenminste vanuit dat je een kwalitatief goede serie bedoeld. In het kielzog van het betere werk komt ook wat inferieur spul mee uit Scandinavië. 😉

      Esther Suzanna · 23 juli 2018 op 17:51

      Haha, precies mijn gedachte… Het is best wel triest dat er zoveel ‘aandacht’ is voor Scandinavische schrijvers, terwijl er zoveel goede Nederlandse schrijvers zijn. Ik doel niet op mezelf of Lianne, we timmeren nog aan de weg, maar op de schrijvers die ‘prijzen’ winnen, maar toch niet in de top10 staan. Heel jammer…

Nummer 22 · 25 juli 2018 op 06:33

Jullie zijn voor mij de top 2! Schrijf beeldend en sleep de lezers mee door gemarmoleumde gangen, langs urine ruiken bezemhokken, keukens… zalen met bedden, zaken met bedden en snurkende mensen, langs beveiligers… hoir de rammelende sleutelbossen, zie e key cards en de kauwende, spugende, brakende monden. Kunstgebitten in glazen water. Rollators naast een bed, pantoffels ernaast. Scheerapparaten in een bakje voor de vrouw, de man. Stapels luiers, handdoeken, washandjes en… verdwaalde bewoners, cliënten op weg naar een uitgang van het geleefde leven. ‘ Voor wie komt u?’. Mijn vader maar ach laat maar hij is al 18 jaar dood!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder