Reset 19. ES (Brigit)

Haar handen knellen verkrampt rond het stuur. In haar achteruitkijkspiegel staart de kale bewaker haar na, tot ze uit het zicht de afrit uitdraait.
Het gevoel dat de leiding van het tehuis haar om de tuin heeft geleid pulseert nog na; een sensatie die ze herkent van gesprekken met het hoofd van de Horizon. Ergens weet ze dat de spanning in haar lijf eigenlijk boosheid is. Waarom laat ze zich altijd kleineren, zelfs monddood maken?
Toch had de vrouw van personeelszaken niks bijzonders gezegd. Het was eerder haar blik: afkeurend, hooghartig; alsof ze Brigits meerdere was.
Ze drukt het gaspedaal wat dieper in, en haalt een fractie van een seconde haar handen van het stuur. Ze trekt de speld uit haar knot, alsof ze het continue in toom houden van emoties tegelijk met haar haar loslaat.

Als ze haar woonwijk inrijdt springt de straatverlichting aan. De weg glanst van het vocht. De motregen, die sinds het vertrek uit Zomerpark valt, geeft haar vertrouwde wijk een geheimzinnig waas. Door de vallende duisternis lijken de verlichte ramen van de buurtbewoners haast een toneel, waar de silhouetten van de personages, diffuus gefilterd door de regen, onherkenbaar zijn.
Er is nog plek voor de deur, en ze parkeert de oude Saab behendig in. Ze is trots op haar rijvaardigheid. Men verwacht dat een schooljuf op leeftijd ook wel truttig zou rijden.
Als ze het contact uitzet, blijft ze even zitten. Parallel geparkeerd aan de overkant staat een grote zwarte auto met geblindeerde ramen. Ze buigt zich over de handrem naar de bijrijdersruit, en veegt het condens weg. In het duister van de zwarte auto licht een oranje puntje op. Een sigaret?
Wat raar. De meeste auto’s in de straat herkent ze wel. Deze auto heeft ze nog nooit gezien. Het lijkt wel een auto van een diplomaat of een minister.

Ze stapt uit, pakt haar tas met boeken van de achterbank, en sluit de auto af. Voordat ze de voordeur achter zich sluit, kijkt ze nog een keer om naar de auto aan de overkant. Het lichtpuntje is nog steeds zichtbaar.
Ze doet het ganglicht aan, hangt haar jas op en neemt haar tas mee de woonkamer in; legt deze op de bank en loopt door naar de keuken. Ze heeft trek, en haalt het pannetje uit de koelkast met de rest van de soep die ze zondag heeft gemaakt. Groentesoep, een boterham met kaas erbij. Klaar.
Als ze het gas onder de pan aansteekt gaat de telefoon. In de huiskamer neemt ze op.
‘Met Brigit’
‘Hai Brigit, je spreekt met Rachel van Zanten. Bel ik gelegen?’

Als ze de telefoon neerlegt en de keuken inloopt, is de soep ingekookt tot een pruttelende dikke brij. Geërgerd zet ze het gas uit. Ze weet niet goed wat ze van het verwarde verhaal van Peters dochter moet denken. Oude pijn vermengd met nieuwe indrukken verstoren haar gemoedsrust, die ze na jaren worstelen heeft herwonnen. Wat kan het haar schelen wat er met Peter aan de hand is? Hij was er niet voor haar geweest tenslotte, had haar overgeleverd aan ‘de duivel’ zelf. Ze was niemand iets verplicht.
Haar lepel zakt in de dikke soep; haar maag trekt samen en een golf van misselijkheid komt omhoog; een overvloed aan speeksel vult haar mondholte. Ze haalt nog net het toilet, die naast de keuken ligt en kokhalst boven de pot. Zurig bijtend vocht perst zich een weg naar buiten, de walgelijke geur van haar eigen kots doet haar nog eens kokhalzen. Er komt niks naar boven. Knielend op de koude tegelvloer steunt ze op de bril. Het is erger dan ze dacht. Het hele gebeuren voelt weer als de dag van gisteren…