Reset 20. Lianne

De man schrikt op als hij iemand de sleutel in de voordeur hoort steken. Het huis is klein en biedt weinig mogelijkheden om je te verbergen. Vrijwel geluidloos verlaat hij de slaapkamer van de vrouw en sluit de deur achter zich. Dankzij zijn training kan hij zijn kolossale lichaam verplaatsen zonder ontdekt te worden. Hij had haar nog niet thuis verwacht, maar schakelt zonder nadenken over naar een ander plan. Hij is toch al klaar en kan de woning verlaten zodra de kans zich voordoet. Tot die tijd houdt hij zich rustig in een donkere hoek op de overloop in het trapportaal. Als ze naar boven komt, kan hij zonder problemen de kleine logeerkamer in gaan. Die is donker en rommelig en het bed ligt vol wasgoed. Het is duidelijk dat ze niet vaak logés heeft.
Met gesloten ogen staat hij te luisteren, op die manier vermijdend dat het wit van zijn ogen het weinige licht weerkaatst dat vanuit de benedenverdieping naar boven schijnt. Ze rommelt wat in de keuken als ze gestoord wordt door de telefoon. Het huis is gehorig en ze heeft de deur van de woonkamer naar de gang open laten staan. Het kost geen enkele moeite om haar helft van het gesprek woordelijk te verstaan. Zonder zich er van bewust te zijn, heeft hij zijn ogen weer geopend. Wat baalt hij er ontzettend van, dat hij de andere helft niet hoort. Die Peter van Zanten blijft een probleem, waarvoor hij nog geen oplossing gevonden heeft.
Hij ruikt de verpieterde soep, voor zij in de keuken de ravage in de pan opmerkt, en glimlacht. De kans om het pand te verlaten komt vanzelf, gewoon wachten tot zij wat langer in de keuken bezig gaat, of tot ze boodschappen gaat doen. Zijn glimlach wordt breder als hij hoort hoe ze naar het toilet rent. Daar is zijn kans al. Hij sluipt de trap af, erop lettend aan de zijkant van de treden te staan en loopt naar de voordeur. Deze piept. Heel even wacht de man tot er een scooter de straat in rijdt. Zodra het geluid bijna bij de kleine woning is, opent hij de deur, stapt naar buiten en trekt de deur zo zachtjes mogelijk achter zich dicht. Helemaal zonder geluid kan dit helaas niet.
Eenmaal buiten slaat hij vastberaden linksaf en loopt naar het eind van de straat, waar zijn kleine onopvallende auto staat.

Vanuit de achterbank van de dienstauto kijkt de minister van Defensie naar de weglopende man. Het donkere gezicht valt niet op in de schaduw van de capuchon die hij ver over zijn voorhoofd heeft getrokken. Arnold van Beuningen weet dat het hem is, doordat hij hem ook naar binnen heeft zien glippen. De man is onherkenbaar. Iemand die hem toevallig het pand ziet verlaten, zal geen zinvolle beschrijving kunnen geven.
Arnold heeft het scherm tussen hem en de chauffeur omhoog gelaten. De beslotenheid van de achterbank voelt veilig. Die middag, na het onrustbarende telefoontje had hij zijn chauffeur opdracht gegeven hierheen te rijden. Sindsdien zit hij na te denken, ondertussen de ene sigaret na de andere opstekend. Brigit mag niet een tweede probleem worden, niet zolang Peter nog een probleem is. Eén persoon met een vervelend verhaal kan hij afdoen als ongeloofwaardig en als leugenachtig. Een tweede persoon die het verhaal bevestigt, maakt het een stuk lastiger.
Hij was opgelucht geweest, toen hij zag dat de man al binnen enkele uren na de opdrachtverstrekking en de telefonische overboeking vanuit Arnolds Argentijnse bankrekening in actie was gekomen. Het probleem zou snel opgelost worden en dan kon hij zich gaan wijden aan de race om het partijleiderschap. Nu de man weer wegloopt, zonder Brigit, beginnen zijn handen te trillen. Ze moet uit de weg worden geruimd, zonder uitstel.
Hij pakt zijn telefoon en drukt op een paar toetsen. Arnold hoort de telefoon overgaan en verwacht elk moment te zien hoe de man zijn telefoon opneemt en hem met zijn karakteristieke stem de antwoorden zal geven die hij nodig heeft. Waarom niet nu? Heb je Peter al geregeld? Waar betaal ik je in vredesnaam die miljoenen voor?
Tot zijn verbijstering wordt de verbinding na een minuut wachten simpelweg verbroken. Geen voicemail, geen gelegenheid om een bericht achter te laten, geen mogelijkheid om antwoorden te eisen. De man is in zijn zwarte Aygo gestapt en is inmiddels de straat al uit. Gefrustreerd stapt Arnold uit de luxe BMW en kijkt de kleine auto na. Hij heft zijn handen en laat ze dan weer onmachtig langs zijn lichaam vallen. Hij kijkt naar de ramen van Brigits woonkamer en twijfelt voor de zoveelste keer die middag. Zal hij dan toch zelf in actie komen?
Even lichten zijn ogen op, als hij de concrete stappen bedenkt die hij daarvoor moet uitvoeren en de adrenaline door zijn lichaam voelt gieren. Meteen daarna slaat de vermoeidheid toe en voelt hij zich niet meer in staat tot welke actie dan ook. Uitgeput stapt hij in en geeft zijn chauffeur de opdracht hem naar huis te brengen.