De dagpauwoog zit te zonnen op het onooglijke appeltje. Of misschien klemt hij zich er aan vast omdat vliegen te veel energie kost. Zijn kleuren steken helder af tegen het schimmelgroen van de goudrenet en de bruin gekrulde bladeren er om heen. Hij beweegt niet, ook niet als ik er vlakbij kom en heel zacht met mijn wijsvinger langs zijn vleugels strijk.

De melange van aarde, nat gras en verrotting adem ik bewust even diep in. De wind laat de appeltjes die aan dunne twijgen hangen, heen en weer wiegen.
Roezig word ik er van.
Het kan ook van het valfruit zijn, dat kapot gemaaid bij de laatste beurt, subtiel, maar geraffineerd alcohol mengt door de andere geuren.

Het is niet zo warm meer in de boomgaard, maar toch ga ik even zitten op een zonnestoel die de vogels abstract met witte flodders hebben versierd.
Het een klein beetje koud krijgen en rillen hoort er bij in dit seizoen.
Ik sta op en loop rond tussen de oude bomen, waarvan er enkelen geen appels meer geven, logisch, bladeren hebben ze ook niet meer. We wachten gewoon tot ze omvallen met wortel en al, vaak in de nacht. We herkennen de bekende plof. Ik weet niet waarom dat geluid ook altijd iets geruststellends heeft.

Een scharminkeltje van dezelfde soort planten we op de lege plek . Al duurt het jaren voor je van een stam kunt spreken, vruchten draagt hij al snel. Een kind met de schoenen van zijn moeder aan. Ik aarzel altijd om die appels te plukken.
Voor ik het huis weer in ga, loop ik nog even langs de vlinderboom. Hij zit er niet meer. Ik kijk niet op de grond.

De illusie dat hij weggevlogen is, wil ik houden.

Categorieën: Algemeen

pally

Genieten van leven en mensen en natuur om mij heen. Schrijven als belangrijke drijfveer om te ordenen, te relativeren en te communiceren.

25 reacties

troubadour · 26 september 2014 op 17:00

Prachtige seizoensparel!

Meralixe · 26 september 2014 op 17:13

Hm Pally, ik heb u in de vorige column al met een positieve kritiek bedacht en nu moet ik het terug doen. Mooi hoe je de lezer mee neemt in deze herfstsfeer. 🙂
Je geeft me ook het gevoel dat je je bewust bent van die kwaliteit. Daar waar er al geen sprake is van één of andere grote gebeurtenis of er zelfs nauwelijks iets gebeurd steun je enkel op die kwaliteit om er iets moois van te maken. :yes:

Pierken · 26 september 2014 op 18:07

Knap weer hoe je deze kleine momenten opneemt en op zo’n groot scherm terug kan laten zien, pally.

Dees · 26 september 2014 op 18:55

Gezien de andere reacties ligt het aan mij en ik heb geaarzeld het te zeggen. Maar bij de eerste twee alinea’s bekruipt mij het teveel slagroom gevoel. Kan ook zijn oorsprong hebben in mijn totale gebrek aan visuele instelling, waar jij door onze lieve weet ik het royaal mee bedeeld bent.

De derde alinea is mijn favoriet, die is wat aardser. Ofzo.

    Spencer · 26 september 2014 op 23:08

    ‘Het te veel slagroom gevoel’. Haha! Wist niet dat het bestond, maar ik had het ook. Het ligt dus niet alleen aan jou.

      Dees · 27 september 2014 op 10:30

      Vrijelijk geleend van evil-ine overigens (zie haar seizoensblues :-D)

pally · 26 september 2014 op 19:13

Goed dat je het zegt , Dees. En ik herinner mij uit eerdere tijden ook dat verschil tussen ons wat betreft visualiteit. Het kan natuurlijk best een tekortkoming van de column ook zijn. Ik heb in elk geval niet bewust met slagroom gespoten, want daar hou ik niet van.

trawant · 26 september 2014 op 20:59

Ik vind het een mooi ‘pastoraal’ schilderijtje.
Herfst in de boomgaard, dagpauwoog en kippenvel..

    pally · 26 september 2014 op 21:58

    Dank je wel, Trawant. Ik gebruikte de term:’pastoraal schilderijtje’ een paar uur eerder onder de column van Meralixe..toeval? Of grapje?

      trawant · 26 september 2014 op 22:42

      Nee, puur toeval ik had jouw ‘pastorale’ nog niet gelezen..
      dit kwam zo bij me boven toen ik je column las, een kleurig
      landelijk plaatje..

pally · 26 september 2014 op 23:10

Wat grappig …

Mien · 27 september 2014 op 03:09

Mooie column. Grappig, bij de titel moest ik onmiddelijk denken aan het Limburgse roezig, uitgesproken met een lange fonetische oe. En laat het nu net dezelfde nostalgische betekenis hebben. Ook ik werd gevangen door jouw plastische beelden. En ook mij bekroop het gevoel van hier en daar too much. Te vergelijken met deze reactie. Er zitten prachtige zinnen tussen. Hou het filosofische vast en gooi af en toe de overdaad weg. Dat is wellicht meer iets voor de lente, wanneer de natuur weer knalt. 😉

pally · 27 september 2014 op 09:55

Dank voor je uitgebreide reactie. Ja, het zou best wat kaler kunnen.

    Spencer · 27 september 2014 op 10:51

    Waarom? Als jij het beleeft zoals je het opschrijft is er toch niets aan de hand?

Meralixe · 27 september 2014 op 11:41

Gek he!!! IK lig aan de basis van de ‘slagroomomschrijving. :-*
Dat verschil tussen wat betreft visualiteit, tja, dat is niet in één twee drie te verklaren hoor. Ik probeer: Door nog al veel bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken beschreef evel-ine één en ander wel mooi maar er kwam geen sfeer in de column.
Ik hou meer van enkele simpele woorden die een situatie totaal op het netvlies branden. Neem nu de zin ‘maar toch ga ik even zitten op een zonnestoel die de vogels abstract met witte flodders hebben versierd.’ Daar zie je toch zo de poep er van af druipen!
Tussen haakjes… Ook Meralica las de column en vond het niet veel soeps… Smaken verschillen nu eenmaal. 🙁

    pally · 27 september 2014 op 13:02

    Ja, smaken verschillen, inderdaad. Dat blijkt. 😉

Pierken · 27 september 2014 op 12:06

Smaken verschillen inderdaad. Het is inderdaad bloemrijk, maar dat past wat mij betreft goed bij deze dagdromende sfeer. En zeker bij de titel. Er dwarrelt wat poëzie tussen de regels door. Mij leidt dat niet af. Integendeel, de laatste vier regels bijv. vormen zoals ik ze lees een gedicht.

evil-ine · 27 september 2014 op 12:38

Pally, mooi gedaan. Het blijkt lastig de sfeer van de herfst te vangen in woorden die tja, bloemrijk of slagroomachtig zijn. Jij zit veel dichter bij het tastbare dan ik in mijn blues-column. Ik vind ‘roezig’ goed gelukt, spreekt meer lezers denk ik ook aan.

En tenslotte is de beleving van de seizoenssferen in mijn ogen een ontzettend persoonlijk iets. Kunst is om dit te vertalen naar een groot en breed lezerspubliek. Dit is jou toch echt wel wat beter gelukt dan mij!

pally · 27 september 2014 op 12:59

Dank je evil-ine! Jouw stukje inspireerde mij overigens om het ook op mijn manier te proberen. Het blijft moeilijk om het voor( bijna) alle lezers oké te maken. Toch een uitdaging, al geloof ik ook, dat je weer niet al te diep voor je publiek moet buigen, anders verlies je je eigenheid. Die balans moet je zien te vinden.
Wel leer ik veel van kritiek omdat er bijna altijd wel een kern van waarheid in zit, waar ik wat aan heb.
Tja, zo leren we hier van elkaar :yes:

    Mien · 28 september 2014 op 11:44

    Goede eindconclusie pally, helemaal mee eens … en niet te roezig … 🙂 🙂 🙂

Nachtzuster · 28 september 2014 op 17:47

[quote]Een kind met de schoenen van zijn moeder aan[/quote]

Poëtisch mooi!

Ferrara · 29 september 2014 op 13:01

Ik loop achter met reageren.
Sfeervol stuk, de zomer voorbij, dat is wat je duidelijk maakt.
Eens met de quote van nachtzuster. Heeft met een jeugdherinnering te maken.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder