Met overdreven voorzichtigheid druk ik de deurklink naar beneden. Het gepaard gaande gekraak gaat door merg en been, bang als ik ben dat mijn dochter er wakker van zal worden. Gek, want dat is nu juist de aanleiding om haar kamer te betreden. Het is immers de hoogste tijd om aan te kleden, te gaan eten en naar school te gaan. Maar ik kan het simpelweg niet over mijn hart verkrijgen om haar bruut te wekken uit haar serene slaap.
Zo geruisloos mogelijk schuifel ik de kamer in, slechts bijgeschenen door een paar schamele lichtstralen die vanaf de overloop de deuropening binnentreden. Langzaam ontwaren mijn aan het duister wennende ogen de contouren van het prachtige meisje dat bijna acht jaar geleden het levenslicht zag in een ziekenhuis in Rotterdam. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Zielsgelukkig voelde ik me, toen het nog weerloze schepseltje voor het eerst in mijn armen lag. Een gevoel dat misschien een beetje op de achtergrond is geraakt, maar voorgoed in mijn hart gesloten zit.
Wat ligt ze er weer vredig bij. Haar tengere vingertjes omklemmen stevig haar in de loop der jaren ruw geworden pluchen beertje en drukken het liefdevol tegen haar linkerwang. Vertederd door de aanblik streel ik met mijn handen door haar warrige haren. Zachtjes fluister ik haar koosnaampje, maar ik krijg geen respons; geluid noch beweging. Eventjes slaat de schrik me om het hart. Het zal toch niet?! Ik breng mijn oor dichtbij haar mond en laat me geruststellen door haar hoorbare ademhaling, net als gisteren en de dag ervoor.
Het liefst zou ik onverrichterzake haar kamer weer verlaten, maar de dagelijkse sleur staat te popelen in de startblokken en noopt tot actie. Met tegenzin voer ik mijn stemvolume op. ‘Goedemorgen liefje, tijd om op te staan’, spreek ik stellig maar bekoorlijk. Ze mompelt iets onverstaanbaars, waarna haar felblauwe ogen zich langzaam openen en me gelukzalig aankijken. ‘Papa!’ roept ze triomfantelijk. Ik sta in een goed blaadje vandaag; meestal prefereert ze mama’s gezelschap op de vroege morgen.
‘Wil je me uit bed tillen?’, vraagt ze met krakende stem. Mijn verstand zegt dat het belachelijk is om een kind van bijna 8 jaar uit bed te helpen, maar mijn gevoel gaat zoals altijd overstag voor haar charmes. Het is een kunst die ze na al die jaren feilloos beheerst; papa om haar vinger winden. Spiermassaloos als ik ben, til ik mijn dochter met de grootste moeite omhoog en laat haar veilig landen op haar klein uitgevallen voetjes; iets wat ze niet van mij heeft met mijn maatje vliegdekschip.
Verdwaasd sjokt ze naar de badkamer om gehoor te geven aan een roep van Moeder Natuur. Gezeten op het toilet raken haar stembandjes op temperatuur en komt behalve een kleine boodschap ook een ware spraakwaterval op gang. Al snel kletst ze dat het een lieve lust is en galmen onsamenhangende verhalen over wat ze vannacht allemaal heeft gedroomd door het vertrek.
Ik laat haar even alleen met haar gekakel en begeef me naar de kamer van mijn jongste telg. Met overdreven voorzichtigheid druk ik de deurklink naar beneden…
25 reacties
Snarf · 1 november 2016 op 00:12
Vanuit een warm vaderhart geschreven. Het riep bij mij het gevoel op dat ik 40 jaar geleden ook zo heb ervaren. Mooi …!
NicoleS · 1 november 2016 op 06:45
Wat mooi! De universele ouder/kind band hartverwarmend omschreven. Mooie VEC
Mien · 1 november 2016 op 07:13
Ook ik hield even mijn adem in. Geruisloos jouw VEC ingeslopen. Hartverwarmend. Mag gerust op ColumnX een maand de homepage verwarmen. Genoten Bruun van deze dagelijkse intimiteit. Koester het zo lang ze nog klein zijn.
Nummer 22 · 1 november 2016 op 07:48
Bruun!
Vaders & Dochter(s).
Mooi en vanuit liefde geschreven!?
Dees · 1 november 2016 op 08:34
Prachtig. Ook die fractieseconde ademnood zo goed beschreven.
En mooi rond gemaakt. Fijne column om mijn minst favoriete maand meer kleur te geven.
StreekSteek · 1 november 2016 op 09:28
Aan stijl en spelling mankeert niets. De sfeer van ochtendrituelen wordt door de gekozen toon ondersteund. De lezer gaat mee de kamer in. Echte feel good column. Waardige VEC! (8)
Esther Suzanna · 1 november 2016 op 12:00
Heel erg mooi, Bruun. Ik hield even mijn adem in. 🙂
pally · 1 november 2016 op 12:05
Mooie, tedere column, VEC-waardig!
pally · 1 november 2016 op 16:13
Ik denk dat ‘gepaarde gekraak’ niet kan, moet ‘hiermee gepaard gaande gekraak’ zijn, denk ik…(peanuts, doet er niks aan af)
emaessen · 1 november 2016 op 15:02
Erg mooi en betrokken gelezen. Voor mij makkelijk te lezen op dat ziekenhuis na. Toch eens aan mijn vroedvrouw vragen (peettante) of ze zelf ooit voorgesteld of de moeder in spe echt niet liever een ruggeprik had. Indertijd al haalde Eva Jinek de voorpagina, VS, met de kop “baby Jezus is born!” de hare weigerde.
Meralixe · 1 november 2016 op 18:29
Al is het al lang geleden, dat van die akelige stilte ken ik ook. De omschrijving van dat ‘ruw geworden pluchen beertje’ is ook beeldend.
Toch even dit. Enkele omschrijvingen geven me de indruk dat je te veel je best hebt gedaan waardoor het wat krampachtig over komt.
November feedbackmaand? 😀
Blanchefort · 1 november 2016 op 18:45
Heel mooi. Een stuk dat heerlijk soepel overkomt.
g.van stipdonk · 1 november 2016 op 19:51
Uitstekend werk Bruun!
Bruun · 1 november 2016 op 20:43
Bedankt allemaal voor jullie mooie woorden!
@Snarf: Fijn om te horen dat het dat gevoel bij jou opriep. Dat is voor mij een teken dat de column geslaagd is.
@pally: Ik schreef geen ‘gepaarde gekraak’ maar ‘gepaard gaande gekraak’. Ik heb bewust de toevoeging ‘ermee’/’hiermee’ weggelaten om de zin vloeiender te laten lopen. Ik heb het gevoel dat de zin taalkundig correct is zo, maar misschien zit ik er faliekant naast 😉
@Meralixe: Spijtig om te horen dat het krampachtig op je overkomt. Uiteraard heb ik mijn best gedaan om er iets moois van te maken (zoals altijd), maar ik ben niet geforceerd te werk gegaan op de manier zoals jij dat bedoelt. En zoals je dat al eerder bij mijn werk hebt aangegeven. Kennelijk hou jij gewoon niet zo van mijn manier van schrijven. Geen probleem, smaken verschillen nu eenmaal.
Meralixe · 2 november 2016 op 11:26
Ach nee hoor Bruun, gans je column fileren tot op het bot gaan we nu ook niet doen maar ‘slechts bijgeschenen door een paar schamele lichtstralen die vanaf de overloop de deuropening binnentreden’ klinkt toch behoorlijk zwaar. Wat me daarna nog het meest stoort is dat er na mijn niet noodzakelijk al of niet terechte opmerking twee, TWEE reacties volgen die mijn zienswijze grondig tegen spreken. (Blanchefort en g.van stipdonk. Vooral deze van g.van stipdonk lijkt me meer een reactie te zijn op mijn schrijven en zo komen we ook niet verder bij wat column x zou kunnen zijn.
Bruun · 2 november 2016 op 11:48
Tsja, misschien hebben anderen gewoon een andere zienswijze. Dat zou natuurlijk ook kunnen. Jouw waarheid is niet per sé de absolute waarheid, toch?
Bruun · 2 november 2016 op 12:08
Ik snap trouwens niet wat er mis is met de zin ‘slechts bijgeschenen door een paar schamele lichtstralen die vanaf de overloop de deuropening binnentreden’. Zo is mijn (schrijf)taalgebruik nu eenmaal en dat kan misschien niet je smaak zijn, maar schrijftechnisch valt er m.i. niets op aan te merken. En zo wel, dan hoor ik dat graag op een positief kritische manier waar ik iets van kan leren, want met opmerkingen zoals hierboven kan ik helemaal niets.
Het feit dat je mijn columns (en de reacties daarop) bekritiseert alleen vanwege het feit dat het simpelweg jouw smaak niet is, ontneemt mij inmiddels alle vormen van plezier hier. Er staat een nieuwe column van mij in de wacht, dus ga maar maar alvast paraat staan met je slagersmes om me af te slachten. Ik incasseer wel weer.
NicoleS · 2 november 2016 op 12:24
Je schrijft prima Bruun. Laat je plezier daarin niet verdwijnen. Je spelling is prima en ook je manier van schrijven. Er is werkelijk niets mis mee. En veel mensen lezen je dan ook graag. Waaronder ikzelf.
Meralixe · 2 november 2016 op 12:42
Je het plezier ontnemen was wel het allerlaatste van mijn bedoelingen. Maar, wie met zijn schrijven naar buiten treedt moet ook open staan voor kritiek. Dat durf ik zelfs een gouden (spel)regel te noemen binnen ‘onze’ site, column x. Eens ben ik hier uitgekafferd voor ouderwets preuts niet meer met zijn tijd meekunnend zielig mannetje. Ben ik daarom weg gebleven? Nee hoor, ik zette door en mijn fel bekritiseerd eerste schrijven dat door de meeste lezers van toen onder de noemer ‘wollig’ werd geplaatst maakte plaats voor een meer gevat schrijven dat door de meesten positief ontvangen werd. Hier in Vlaanderen noemen ze dat groei.
Bruun · 2 november 2016 op 15:42
Kritiek op mijn schrijven: prima. Maar kritiek op anderen die zich niet kunnen vinden in jouw kritiek slaat natuurlijk he-le-maal nergens op. Iedereen mag zelf weten wat hij/zij mooi of leuk vindt. Daar heb jij niets over te vertellen.
Blanchefort · 2 november 2016 op 19:47
“Wat me daarna nog het meest stoort is dat er twee reacties volgen die mijn zienswijze grondig tegen spreken.”
Excuus Meralixe voor het feit dat ik er een eigen zienswijze op na houd. Voortaan zal ik mij slaafs naar uw alwetende zienswijze voegen.
g.van stipdonk · 2 november 2016 op 19:53
Voor mij blijft het: Uitstekend werk Bruun!
Bruun · 2 november 2016 op 20:24
?
Nachtzuster · 2 november 2016 op 17:13
Heel mooi, vertederend en klein. Ware vaderliefde.
‘Gezeten op het toilet raken haar stembandjes op temperatuur en komt behalve een kleine boodschap ook een ware spraakwaterval op gang.’
Ahhh, die stembandjes! 😀
Echt een goede VEC, Bruun!
Bruun · 2 november 2016 op 20:24
Dank je wel Nachtzuster.