Ik werk al een paar jaar aan een boek. Een dik boek. Een ingewikkeld boek. Het gaat over een gebeurtenis die het aanzien van de aarde verandert. In de loop van eeuwen. Daar is veel research voor gepleegd. En heel veel schrijfwerk. Pakken papier de prullenmand in. Nog veel meer papier door de printer. Totdat het in m’n bureaula verdwijnt. Om te bezinken. Om afstand te nemen. Nou, dat lukt! Laatst las ik het door. De eerste 64 pagina’s deugden. Ik stuurde ze naar iemand op. Kreeg bemoedigend commentaar. Stuurde ze naar een ander. Kijken wat die er van zegt. Het hoofdstuk daarop bevatte een paar inconsequenties. Die had ik er zo uit. Het hoofdstuk daarop was lastiger. Betekende veel werk. En toen kwam een volgend hoofdstuk. Bij pagina 1 dacht ik: dit is niets. Geen introductie van personen. Geen omgeving, nauwelijks lijn in de gebeurtenissen. Over! En toen kreeg ik een inzinking.
Ik ben al zo lang bezig met dat boek. Het is niet af. Maar gelukkig werk ik aan twee boeken tegelijk. Dus pakte ik dat andere boek en ging daarmee verder. Dat deugde. Daar klopte alles. Hier en daar een kleine inlas. Wat correcties. Mooi geschreven.
Wisselend tussen die twee boeken kwam ik over de inzinking heen. Want wat een werk zou ik krijgen aan dat dikke boek. Dingen die zijn veranderd doorvoeren tot achterin die pil. Maar het was zoveel. Ik begon aantekeningen te maken in dat mislukte hoofdstuk. Passages eruit, passages die mochten blijven. Notities als: INTRODUCTIE, OMGEVING, VERHAALLIJN. En op een vrijdagmorgen toen ik niet hoefde te werken ging ik achterin de tuin zitten met een stevig boek als ondergrond en een paar vel papier en de notities in mijn achterhoofd. Dat werkt. Ongestoord, terwijl de zon steeds hoger klom en ik het warmer kreeg, schreef ik vier pagina’s A4 vol met mijn Parker. Het liep. Ondertussen vroeg ik me af waarom ik het niet op de laptop deed. Maar dat wist ik wel. Je moet in de schaduw zitten wil je het scherm kunnen zien. En op papier is het toch anders. Je ziet de emotie in het schrift, het enthousiasme, een woedend doorgekraste regel. Het scherm registreert, koel en onbewogen. Je ziet niets terug van wat fout was. En anders staat er zo’n stomme rode lijn doorheen. Je ziet de woede niet terug.
Toen ik was uitgeschreven heb ik de fiets gepakt en ben weggegaan. De bossen in. Met een appel, mijn portemonee, plakspullen, een walkman en natuurlijk de camera. Ergens midden in het bos bedacht ik wat ik nog meer in dat hoofdstuk moest doen dus stapte ik af en maakte notities en daarna foto’s. Toen ik na uren terugkwam gooide ik alles op het bureau en gingen we eten. Na het eten ging ik buiten zitten lezen. Er kwamen geen notities meer naar boven drijven.
‘Ik ben bekaf,’ zei ik tegen mijn vrouw.
‘Waarvan?’ vroeg ze.
Ja, het is hobby. Je kunt het jezelf zo moeilijk maken als je wilt. En zij had die dag gewoon gewerkt.
‘Van hobbyen,’ zei ik.
‘Andere hobby kiezen,’ lachte ze.
‘Dan ben ik liever moe,’ besloot ik.

Categorieën: Algemeen

3 reacties

Casperio · 30 juli 2003 op 18:19

Mooie column over je toekomstige boek(en)!
Wat er op de achtergrond bij een auteur gebeurd ontgaat de meeste mensen… Er komt veel meer bij kijken dan alleen schrijven.
Enne…. wat doe je met Hokusai Bon? Als je een gevestigde auteur bent, dan kun je dat als je derde boek uitgeven 😉

Kop op en lekker door gaan!

Cor Snijders · 31 juli 2003 op 08:32

Bedankt Casper. Natuurlijk hou ik moed. Zou zonde zijn tig pagina’s in de container te gooien. Ik zie mezelf al ergens fietsen of gewoon bezig zijn, dan komen er toch weer woorden en ideeen, en voor je het weet zit ik dan diezelfde container weer leeg te halen…

Kees · 7 augustus 2003 op 23:40

Hallo Cor,

Ik heb het voorrecht gehad, diverse concepten van je boeken gelezen te mogen hebben, en tientallen korte verhalen. Je hebt heel veel fantasie, ik vraag me vaak af waar je het vandaan haalt. Inderdaad is het bijna geen hobby meer te noemen. Een foto maken is zo gebeurd (los van de vraag of het een goeie is), een boekschrijven is een kolere werk (los van de vraag of het een goeie is)en een jaar ben je zó kwijt.
Maar het is en blijft een hobby, dus jíj moet het leuk vinden! Dat is het belangrijkste. En we zijn amateurs, dus niet alles hoeft even perfect te zijn (hoor mij nou, als rasechte hyperende perfectionist!!).

Groetjes en hou vol,
Kees

Geef een reactie

Avatar plaatshouder