Señor Kingsford en de rest (1)

Kingsford was mijn held van de week vanaf het moment dat hij resoluut een bloedzuiger van me afveegde die door mijn dunne broek heen zich aan mijn been wilde laven. Zoals hij het zei had hij alleen maar aan mijn benen willen zitten, waarop ik in gezang uitbarstte over [i]legs that are made for walking[/i]. Het ijs dat we her en der tegenkwamen was in onze twee harten gebroken met een heldendaad, een grap en protestgezang. Met zes mensen die elkaar nauwelijks kenden waren we zomaar een aantal dagen aan de wandel geslagen, waarvoor de enige reden was dat we nu eenmaal als herkenbare [i]gringos[/i] op dezelfde boot en daarna in dezelfde bus hadden gezeten. Je reist toch een beetje zoals de dag het brengt, als je lang weg bent en tijd niet op lijkt te kunnen.

We waren een bont gezelschap. Kingsford, de African American basketbalspeler, die meer aan tennis bleek te doen. James als volmaakte Brit met een stijve bovenlip, vers van de kostschool en een prestigieuze universiteit verscheept naar een ander continent, zoals al zijn jaargenoten dat leken te doen.

Jim en Chris, de Aussiesurfdudes met bijbehorend lang haar en een flinke voorraad wiet en meer bier dan kleding in hun backpacks. Dörte, het stereotype Duitse ordeningssekreet. En ik, die niet bezig was mezelf verder te classificeren dan met het label ‘ik’.

Dörte had echt een smetvrezige ordeningsdwang. Ik sliep bij haar in de tent en als sloddervos had ik het behoorlijk te verduren. Het mensch bleek onvermoeibaar in de correctie van al mijn slechte eigenschappen en dat waren er nogal wat. De surfdudes bleven nogal bij elkaar en hoewel hun getaande huid en de knallende blauwe ogen aantrekkelijk leken op het eerste gezicht, verdween de aantrekking nogal door de wolken wiet en het bijbehorende, onsamenhangende, suffige reactievermogen van de twee. James was alle dagen met name beleefd, wat afstandelijk. Soms grappig. Hij bleek een meester in gevechtsporten. Terwijl cricket meer een woord was dat opborrelde. Hij leek nogal gefascineerd te zijn door het Duitse sekreet. De menselijke verdeling was zo al met al vrij snel duidelijk binnen onze microkosmos die het verlaten eiland en het besloten gezelschap voor ons vormden.

Het was een indrukwekkende wandeltocht. We zagen vooral veel pinguïns. Ook dode. En aasgieren, die toch echt tot de lelijkste creaturen van de schepping behoren. En condors, die mogelijk juist weer de mooiste creaturen zijn. We probeerden ze te fotograferen. Helaas hadden we allen camera’s die de indrukwekkende vogels tot ielige huismussen reduceerden. Ik had de slechtste conditie, al was dat na twee dagen wandelen al voorbij. Vooral de tweede dag had ik een moeizaam gevecht met mijn benen. [i]Those legs are made for walking[/i] zong Kingsford me dan plagerig toe, terwijl hij als een berggeit over de paden danste.

De tocht was bar. Vier seizoenen op een dag, steeds in de herhaling. Veel regen. Veel wind. Natte tenten, muggenbeten, verkilde botten en voor mij als mooie bonus een dikke, ontstoken koortslip die mijn classificatie ‘ik’ al snel bedreigde met een minder vleiende, pesterige ‘wicked witch of the north’. Afkomstig van Kingsford, natuurlijk. We genoten, meestal. Raakten soms wat geïrriteerd van vermoeidheid en wederzijds aanwezige incompatibele eigenschappen, maar hielden ons goed en liepen. Leefden. Sleepten elkaar erdoor, soms letterlijk.

De laatste dag waren we volkomen uitgeput geraakt en moesten we ons overgeven aan een eindeloos laatste stuk wandeling. Het leidde ons over rul zand van een lelijk strand, dat zich maar bleef uitstrekken en ons in samenspraak met diverse stortbuien teisterde en tergde. Eenmaal bij het hotel waren we dan ook opgelucht en strompelden snel naar binnen. Warmte! Een douche! En een bed. Ons kostje leek gekocht. Terwijl we ons op de banken vleiden kwam de hoteleigenaar zich voorstellen als señor Köhler en liet ons weten welkom te zijn. Van harte. Nou ja, iedereen, behalve Kingsford dan…