Shakespeare

De lucht is stralend blauw en de zon is voorlopig niet van plan om zich te laten verjagen. Golfjes kabbelen tegen de oever, het riet ruist een liedje en eenden maken elkaar kwakend het hof. Verder is het angstaanjagend stil. Het is verbazingwekkend dat we al drie kwartier niemand zijn tegengekomen. Mijn hond en ik lijken de enigen die door het mooie lenteweer naar buiten zijn gelokt en we genieten volop van het paradijsje dat Zegerslootgebied heet. Ons dagelijkse rondje Zegerplas telt ongeveer 5 kilometer en we zijn al ruim over de helft. Ik leg mijn hoofd in mijn nek en laat mijn gezicht strelen door de warmte van de zon. Mijn hond haalt zijn genot uit het besnuffelen van bomen en struiken en dartelt vrolijk voor mij uit. Ineens maakt hij een verschrikt zijsprongetje en slaat opgewonden aan het blaffen. Achter de mansdikke boom, die hij eens lekker wilde besproeien, staat een man. Ik zie een pijp van een spijkerbroek met daaronder een spierwitte sportschoen. Aan de zijkant van het been bungelt een zwarte riem. De bovenkant van de broek is naar beneden gestroopt en ik zie een witroze buik. Ik ontdek een hand die ritmische bewegingen maakt. De man achter de boom is onmisbaar bezig met een uitvoering van Shakespeare in love.

Ik sta aan de grond genageld en roep mijn hond. Hij is niet van plan te luisteren, kijkt verbaasd naar de verrichtingen van de speler, snuffelt nieuwsgierig aan zijn broekspijk en sjokt ongeïnteresseerd verder. Duizend-en-één gedachten per seconde, vliegen door mijn hoofd. Wie is dat. Wat wil hij. Wat moet ik doen? Gillen of adem inhouden. Hollen of wandelen. Negeren of omkeren? Maar als ik omkeer dan moet ik hele kolere end weer terug lopen. Ik besluit om de solopartij te negeren, doe of ik niets zie, en stap dapper langs de boom.

Mijn hart klopt in mijn keel en al mijn zintuigen staan op scherp. Tegelijkertijd moet ik mezelf bedwingen om niet te kijken. Een vogel scheert kwetterend over mijn hoofd. Ik hoor een zacht gehijg dat overgaat in een luid gekreun en dan voel ik een tikje tegen mijn schouderblad. Ik versnel mijn pas en zet het op een rennen. Dat vindt hond leuk en hij holt vrolijk met mij mee. Godzijdank gloort aan het eind van het pad de bewoonde wereld. Uitgeput zak ik op een bankje dat vlak langs een drukbereden weg staat.

Met de linkerhand veeg ik over het schoudergedeelte van mijn jas. Er plakt iets. Een wit goedje blijft op mijn wijsvinger achter. Kokhalzend strijk ik mijn vinger langs het hout van het bankje schoon. Eigenlijk wil ik niet weten wat het is.
Voorlopig houd ik het op vogelpoep.