Sigaar

Om een accommodatie tijdens mijn recente vakantie te vinden, heb ik voor het eerst gebruik gemaakt van de diensten van een website waarop allerlei uitjes worden geveild. Na drie keer was het raak: voor vierendertig euro drie nachten in een door Nederlanders gerund hotel op loopafstand van de grens tussen Duitsland en Tsjechië. Geen geld en de doemscenario’s dat ik in de klauwen van zo’n ‘Ik Vertrek’ echtpaar zou vallen -oudere happy man in korte broek kookt elke dag de zelfgelegde eitjes terwijl de vrouw in een nooit overgaande overgang voortdurend bezig is met het interior design- kreeg ik er gratis bij. Dat viel in de praktijk mee. Wel viel op dat er alleen maar landgenoten verbleven. Een dikke doos uit een of ander Achterhoeks gehucht die met haar met koffers slepende schriele neukertje voor het eerst in het buitenland was, verbaasde zich over dat toeval. Dat de grootste gemene deler hier zuinigheid betrof was niet in haar opgekomen. Nederlanders ontgaat wel meer. Tijdens ritjes door Polen en Tsjechië overviel me ineens een gevoel van onrechtvaardigheid. Pas toen ik weer de onzichtbare grens met Duitsland passeerde besefte ik de reden. Bijna onwillekeurig rijd je eraan voorbij: de grote borden langs de in prima conditie verkerende lege snelwegen met daarop de sterren van financier Europese Unie. De aanvankelijke trots dat we dat toch maar gedaan hebben, vervliegt zodra je wat verderop voor het tolpoortje staat om voor het gebruik van diezelfde weg te betalen. De eigen sigaar in andermans doos.

4 juli 2015  #BinnenDoorDenken