Ik ben vrij goedgelovig. Althans dat was ik. Het laatste jaar gaat het veel beter en slik ik niet meer alles voor zoete koek. Zo hing ik van de week aan de telefoon met een interessante man. Het gesprek verliep vrij geanimeerd. Inmiddels heb ik geleerd niet meer het achterste van mijn tong te laten zien, zeker niet bij mannen omdat daar enkel rare fantasieën door ontstaan. Nee, ik laat de andere partij zijn verhaal doen. Natuurlijk kom ik ook niet onder enkele informatieve mededelingen uit dus vertelde ik dat ik niet alleen woon maar met Jut en Jul, mijn dwergpinchers.
Hij meldde dat zijn enige ervaring met honden kort was geweest:

Toen hij in Abu Dabi woonde voor zijn baan als verpleger kwam hij in contact met Sjeik Khadif Al Salem. Hij liep met zijn collega’s per ongeluk over het privéstrandje van de Sjeik toen hij hen tot zich riep. Zelf zat hij aan de thee op een verhoging in het zand, speciaal voor dat doeleind gebouwd. Natuurlijk durfden ze niet te weigeren, het was tenslotte een belangrijk man en zoals de Sjeik wilde zo geschiedde.
Een beleefd gesprek ontwikkelde zich en toen de interessante man vertelde dat hij uit Nederland kwam schoof de Sjeik op het puntje van zijn troon en concludeerde dat die Nederlandse interessante man dan vast wel van honden hield?
“Ja, natuurlijk”, antwoordde de interessante man want hij durfde geen nee te zeggen.

Aan het einde van de dag draaide er een busje met gouden letters het terrein op waar al het verplegend personeel verbleef en werden er twee Engelse Whippets uitgeladen en afgeleverd bij de interessante man. De twee prachtige exemplaren kwamen inclusief gouden kussens, gouden etensbakjes en dergelijke.

Na twee weken geluidsoverlast en problemen van hygiënische aard verzocht de directeur van het complex de interessante man de honden terug te brengen of zijn ontslag in te dienen. Het was niet makkelijk geweest om schoorvoetend met de twee Whippets aan te bellen bij de Sjeik en ze weer in te leveren, vertelde hij mij aan de telefoon. Maar zo geschiedde.

Toen ik hem vroeg waar hij nu dan woonde en werkte antwoordde de interessante man, “ik werk in het AMC als verpleger en woon in Amsterdam.” “Oh, waar in Amsterdam?” vroeg ik hem. “Naast Carré, ik woon daar prachtig aan de gracht. Mijn bootje ligt er voor de deur. Heerlijk! Ik heb wel wat problemen met mijn huisbaas want ik woon nog voor de oude prijs. Voor nieuwe bewoners is het onbetaalbaar.”

Wat een bijzondere man dacht ik toen wij ons gesprek beëindigden.

Toen ik in bed lag dacht ik nog na over het gesprek en opeens schoot ik overeind.
Was ik er toch bijna wéér ingestonken! Dat ik dat verhaal eventjes had geloofd vergaf ik mezelf want ik voelde op mijn klompen aan dat het hele verhaal gewoon niet waar was!
Hoe kon hij als verpleger in een grachtenpand wonen en contacten onderhouden met een Sjeik die hem ook nog zijn dure honden schonk?!?

Ik trap er niet meer in! Hij is gewoon een Prins. Een Prins die incognito door het leven wil, concludeerde ik. Gerustgesteld ging ik slapen. Nee, mij leid je niet meer om de tuin. Hoogstens om een koninklijke!

Categorieën: Gein & Ongein

Esther Suzanna

Ik schrijf omdat ik het niet laten kan op https://www.facebook.com/esthersuzanna/ en http://suzannaesther.nl/

11 reacties

Meralixe · 29 september 2015 op 17:12

Tja, die leugenaars die de gave hebben hun halve waarheden zodanig in te pakken… Gevaarlijke heerschappen.
Eens iets anders. Elders bemerkte je eens dat er in mijn schrijven meermaals raar klinkende zinnen staan maar voegde je er direct aan toe dat dit wel eens te wijten zou kunnen zijn aan mijn Vlaamse achtergrond. Nu, andersom merk ik dat ook talrijke keren hoor. Neem bijvoorbeeld eens de zin ‘Zo hing ik van de week aan de telefoon met een interessante man.’ Zo schrijft geen enkele Vlaming maar dit dan ook als verkeert benoemen? Ik zou niet durven.

Esther Suzanna · 29 september 2015 op 18:18

Het is ook eigenlijk een rare uitdrukking. Aan de telefoon hangen…. *grijns* Ik zie het nu ook voor mij, terwijl de meesten het gedachteloos gebruiken. Dit was eigenlijk nog een schrijfveer maar Hella was al klaar. 🙁 Te laat.

troubadour · 29 september 2015 op 19:25

Gaan we het ook nog over het schrijven zelf hebben? Dat gedol allemaal!
‘In der Beëndung zeigt sich der Meister, auch wenn Beethoven spielt in der Mitte’.
Sterke afronding, dat maakt nou net dat ene beetje verschil!
Die Suzanna komt er wel..

schoevers · 29 september 2015 op 20:44

Leuke column Esther Suzanna. Met plezier en een glimlach gelezen.
Om Meralixe helemaal van de leg te krijgen, had je ik ’toen wij ons gesprek beëindigden’ ook kunnen verwoorden met ‘ toen ik hem had opgehangen’.

Wayan · 30 september 2015 op 05:58

Ik begrijp de laatste paragraaf niet. Of hij was een prins, of een verpleger die een erfenis heeft ontvangen van een rijke oom.

    Esther Suzanna · 30 september 2015 op 09:11

    Een oom had ook gekund Wayan maar een Prins is leuker… 😉

pally · 1 oktober 2015 op 15:02

Leuke column, alleen begrijp ik je opmerking over het grachtenpand niet. Hij zegt toch dat hij in een bootje woont? Of was het een grachtenpandbootje, dan liegt hij zeker. Wel een leuke leugenaar overigens. Best aardig om aan je bed te hebben als je in het ziekenhuis ligt…( knipoog)

    Esther Suzanna · 1 oktober 2015 op 20:16

    Haha, Pally, hij had het daadwerkelijk over een grachtenpand…én een bootje!

    De honden waren Bassets… maar Whippets klinkt leuker. *grijns*

    Gelukkig kan ik inmiddels weer lopen en springen ..brrr…

Mien · 2 oktober 2015 op 00:02

Leuke column. Toch geen familie van Sheik Yerbouti? Daar moest ik gelijk aan denken. Waarom? Geen idee.

    Esther Suzanna · 2 oktober 2015 op 13:38

    Ik ben niet zo bekend met sjeiks Mien, of is het sjeiken… ook niet met sjiek trouwens. *grijns*

Geef een reactie

Avatar plaatshouder