Slikken is stikken

Ze is prachtig. Ik kan uren naar haar kijken. Ze draagt een jurk, loopt op hakken en haar lippen zijn gestift. Haar haren los, lang en donker. Klaar voor een avond uit, zonder mij en weg van mij. Waarom blijft ze niet hier? Bij mij? Zelfverzekerd loopt ze rond, in onze woonkamer, die ze vult met opgewonden praat voor ze vertrekt. Ik krijg een kus maar haar mond raakt me niet eens, en als ik vraag hoe laat ze thuis komt antwoordt ze met een schampere lach en een deur die hard in het slot valt. Binnen een half uur zal ze de kerels van zich af moeten slaan, dronken worden, zich laten betasten en God mag weten wat nog meer.

Maar het is genoeg geweest. Ik heb er lang over nagedacht en het is de enige manier. Mijn klamme hand voelt voorzichtig in mijn broekzak. Het zakje met het geelbruine poeder zit er nog. Ik heb het wekenlang verstopt. In dit huis, waar pinda’s verboden zijn en zij rondloopt als een mooi maar onnozel hert. Waar ze staart naar een telefoon en vrienden maakt die geen vrienden zijn. Ze komen niet over de vloer, maar verlekkeren zich wel aan foto’s van haar mooie gezicht die ze op internet plaatst.

Leer mij mannen kennen. Het is op het ziekelijke af.  Ze willen allemaal, mogen niet en doen toch. Net als zij.  Dagelijks zie ik hoe ze zich aan haar vergapen, terwijl ze van mij is en van mij alleen. Haar jurk kan mij gestolen worden, evenals haar hakken en de hoerige lippenstift. Het liefst zie ik haar naakt. Net gedoucht met warme druppels op haar schouders. Of net wakker met mijn arm om haar heen, gevoelsmatig tot de dood ons scheidt.

Het is inmiddels middernacht en ik vraag me af wie ze nu haar aandacht schenkt. Of ze hitsig tegen haar aan rijden, en zij ze laat begaan? Het kan nog uren duren voor ze terug is. Het vreet aan mij en mijn bloed kookt, maar uiterlijk blijf ik bedachtzaam en kalm. In de keuken zet ik nog één keer twee koffiemokken klaar voor morgenochtend. Blauw voor mij en rood voor haar. Het zakje brandt in mijn broekzak.

Morgenochtend in ons bed zal ze slaapdronken worstelen, na de eerste warme slok die ze neemt met haar ogen nog dicht. Haar keel zal zich dichtknijpen om haar luchtpijp en dan zal ze mij niet-begrijpend aankijken, met ogen die groter zullen zijn dan op elke foto die ze ooit plaatste. Het duurt vast niet lang. Ik zal haar in bedwang houden. Troostend en geruststellend tot het poeder zijn werk doet en haar allergie ervoor zorgt dat ze voor altijd van mij blijft.