Ook wel melktandjes genoemd. Slingeren overal rond. Eerst aan kleine vleesdraadjes, later in pillendoosjes. Ze moeten bewaard voor de eeuwigheid. Waarom? Heb ik me altijd afgevraagd. Als trofee? Als bewijs van jeugdigheid? Voor de lol? Voor de heb? Om te tonen aan oma en oma? Geen idee. Ik vind het maar vies.
Sommigen maken er zelfs een kettinkje van. Zijn dat resten uit ons kannibaalverleden? Niets is de mens vreemd. Een haarlok bewaren? Ook al zoiets.
De enige trofee die ik heb bewaard is de paardenstaart van mijn zus. Die hing ze trots op aan de muur van haar meisjeskamer. Ze kon er geen afscheid van nemen. Bij de verhuizing werd ie bijna weggegooid. Ik heb hem gered, van vergetelheid.
2 reacties
I-Pat · 6 maart 2018 op 14:46
Bij mij werd er altijd een kwartje onder mijn kussen gelegd door de tandenfee. Wat gewoon mijn moeder bleek te zijn. Mijn moeder heeft ook onze eerste tandjes bewaard.
Karen.2.0 · 6 maart 2018 op 15:00
Tandjes worden hier niet bewaard met dank aan het verhaal van de tandenfee: het idee van een nachtelijk bezoek van een vreemde vrouw op het kinderkamertje joeg ze de stuipen op het lijf 😀