So long.

Fractieneuroot Jansen komt mij opzoeken in het ziekenhuis waar ik lig bij te komen van een longembolie.
Bezoek van Jansen, daar lig ik echt op te wachten. Hij is nog niet gearriveerd dus hoe weet ik dan dat hij mij komt opzoeken?
Je ruikt het! Echt, je ruikt het!. Die specifieke Jansengeur komt boven alles uit. Zelfs de geur van ontsmettingsmiddelen kan hier niet tegen op. Hoe dichter hij mijn kamer nadert hoe penetranter de geur wordt. En ja hoor, daar komt hij binnen: “Ach, heer Schilder, hoe gaat het met uw longembolide? Al een beetje ingereden hier? Of blijft het bij een beetje pruttelen?”
“ Ik kan er niet om lachen, Jansen.”
“Oh nee??? Jee, man waar is jouw gevoel voor tumor gebleven? Die kun je hier wel gebruiken in dit oord van aflopende levenskansen, don’t you think?”
“Wat doe jij hier eigenlijk, Jansen? Heb je dat bordje boven de ingang niet gelezen?”
“Welk bordje? Het bordje “Crematorium linksaf’? , “Schilders niet voederen”?,of , “neem eens vaker een longetje mee” ?”
Ik kijk peinzend naar hem en vraag mij voor de zoveelste keer af, waarom de verloskundige, die hem ooit tijdens zijn beafvallling ter wereld hielp, hem niet direct bij het grof vuil gezet heeft. Ik bedoel maar, elke leek kon toen toch al zien aankomen dat dit gedrocht zou uitgroeien tot een besmettelijke ziekte?
“Nee Jansen, ik bedoel het bordje “Verboden te Jansen, behalve in de aangegeven jansenruimtes”
Hij haalt een fles wodka uit zijn zak, draait de dop eraf en neemt een slok.
“ Wil je ook een slok kerel, of heb je genoeg aan al het vocht achter je longen?”, vraagt hij terwijl hij nog een paar teugen neemt. “Het meeste vocht zal wel alcohol zijn trouwens. Ben je eigenlijk niet bang dat je verzuipt in al dat vocht ? Wat zie je trouwens witjes, ben je ziek of zo?”
“Nee Jansen ik ben hier opgenomen omdat ik mij een breuk heb gelachen om jouw geestigheidjes.Daarom lig ik hier nu bij te komen.”
Jansen neemt nog een slok en kijkt mij met samengeknepen ogen aan .”Zeg Kerel, echt geen slokje? Er zullen hier toch wel ergens een paar longdrink glazen staan? Ik heb overigens het adres van een uitstekende notaris voor het geval je je testament wilt opmaken. Voor elke klant krijg ik provisie van de notaris. In dit geval wil ik die provisie wel met jouw nabestaanden delen,old chap.”

Zonder te ademen ratelt deze gediplomeerde imbeciel maar door. Nu begint hij uit te weiden over toenemende kansen op een geslachtsziekte na een longembolie, waarna hij in één adem meedeelt dat ik op moet passen voor mijn lever vanwege het gestoomde ziekenhuisvreten. Daarna gaat hij gelukkig even pissen en druk ik op een knopje om de verpleging te waarschuwen omdat ik genoeg krijg van dit levensbedreigende gedrocht.
Even later komt er een verpleegster binnen.
“Had u gebeld?”, vraagt ze aan mij?
“ Ja, u komt als geroepen”, antwoord ik fluisterend. “Die meneer die nu op de plee zit, zit zijn laatste termijn uit in een TBS-kliniek. Hij mocht mij komen opzoeken zonder begeleiding maar ik voel mij toch genoodzaakt u te waarschuwen want ik geloof niet dat hij zonder begeleiding een ziekenhuis mag bezoeken.”
“Hoezo?”, vraagt de verpleegster wantrauwig en ook een beetje angstig kijkend.
“Nou, het zit namelijk zo… nee, laat ik nou mijn mond maar houden.”
“Nee nee”, protesteert de verpleegster, “nu moet u doorgaan. Wat is er dan met die man??”
‘Tja, wat zal ik zeggen. Nou, oké, laat ik het dan zo zeggen: Laat die Jansen niet alleen over de bejaardenafdeling lopen straks als hij weggaat, oké? Hij heeft namelijk, hoe zal ik het zeggen, een kleine seksuele afwijking. Eigenlijk zou u het beste de politie kunnen waarschuwen. Gewoon voor alle zekerheid. Dan kunnen die hem naar buiten begeleiden.”
Met grote ogen kijkt de verpleegster mij aan en belt dan resoluut de politie.
Dan komt Jansen weer binnen..
“Nou eh, Old chap”, zegt hij “Ik ga er weer eens van tussen. Eh..so long zal ik maar zeggen,haha.”
En terwijl hij de zaal verlaat drentelen er drie verpleegsters om hem heen en hoor ik tot mijn tevredenheid het naderende lawaai van een politiesirene.
Voor zover mogelijk, zucht ik tevreden…
So long Jansen.