Buiten is het wat frisser, het regent al dagen aan een stuk. De bladeren van de druivelaar tinten roodbruin, ze kondigen de komende winter aan. Geen ochtendzon, dikke wolken maken de boel grijs somber en kleurloos. Ik kijk er naar, laat me deels meeslepen met de droefgeestige melancholieke toestand. Er is niet veel nodig om er een tranendal van te maken.
Het werken in de keuken zal me deugd doen. Niet te veel piekeren, bezig zijn, iets om handen hebben blijft een goede remedie tegen zwarte gaten en zo meer. Verdorie, ik heb een positieve ingesteldheid en toch heb ik het lastig. Mijn ogen tranen lichtjes. Naar buiten kijkend zie ik een roodborstje schichtig beschutting zoeken in de haag. Kijk eens, zo ’n klein vogeltje, niet eens bang voor de komende winter, de agressieve vlegel.
Raymond Van Het Groenewoud doet er nog een schepje bovenop, het ironische ‘Gelukkig zijn’ is nu echt het lied waar ik NIET op zit te wachten. Oef, het volgende nummer, Hello van Adele klinkt al iets opgewekter. Alhoewel… mooie stem, en dan?
Nu priemt de zon dan toch even door het dreigende wolkendek. Een man laat zijn hond uit, of is het andersom? Ze doen maar. Even verderop probeert een zenuwachtige bestuurder zijn auto tussen de anderen te ritsen. Ik zie agressie en ongeduld. De radio heeft het over IS en veiligheid. Ik hoor het nauwelijks.
Nu moet ik al mijn tranen drogen!
Super gemotiveerd verplicht ik mezelf verder te werken. Er zijn ergere dingen in de wereld. Nog eventjes doorzetten. Waarom weet ik niet maar ik denk plots aan enkele maanden terug, aan de kinderen en de kleinkinderen, aan de zomer van toen, het feest met mosselen en friet.
Zo, de ajuinen zijn gepeld en in grote ringen gesneden, nu nog de patatten. Heerlijk, Parmezaanse geraspte kaas er over, een korstje brood lichtjes geroosterd in wat lookboter, wat zal dat straks een heerlijk soepje zijn. Straffe ajuinen zeg!
“Wat is hanensoep?” roept echtgenoot glurend van achter de computer.
Ik weet het niet.
” Kippensoep met balletjes!”
Door mijn tranen heen stuur ik een glimlach terug.
12 reacties
troubadour · 30 november 2015 op 07:51
“”Kijk eens, zo ’n klein vogeltje, niet eens bang voor de komende winter, de agressieve vlegel”.
Deze zin van u is misschien een mooi voorbeeld van uw schrijfwijze in het algemeen. Soms heeft u een beleving, een opwelling die niet strookt met het verwachtingspatroon van de lezer.
Ik weet niet zeker of dat een nadeel is en in hoeverre de lezer door de onherkenbaarheid wat afstandelijker tegenover het werkje komt te staan. Ik denk van wel.
miepske · 30 november 2015 op 08:40
Mooi geschreven, zo herkenbaar die vlagen van droefgeestige melancholie in deze tijd van het jaar. Ik ga vandaag ook maar eens een soepje maken 😉
pally · 30 november 2015 op 12:49
Ik heb mij lekker laten meevoeren door je melancholie, Meralixe. Er gebeurt niks en toch wel, daar hou ik van.
Wat betreft stijldingetjes, na de dubbele verkleining: ‘klein vogeltje’ klinkt dat ‘agressieve vlegel’ wat ongerijmd in mijn oren.(zie Troub)
Esther Suzanna · 30 november 2015 op 13:45
Erg mooi geschreven Meralixe. ‘Agressieve’ deed mij ook even haperen. Dappere was misschien beter? Tenzij jij agressief was, met het mes…en die uien. Leuk dat melancholieke en de illusie van tranen die eigenlijk gewoon opgewekt zijn door ‘look’ geprikkelde traanbuizen.
Harrie · 30 november 2015 op 15:15
Mooie column. Het is dat ie zo laat in de maand valt, hij is zeker CvdM waardig. dat van die roodborst snap ik wel. Ze zijn zowel klein als brutaal / vlegelig.
Mosje · 30 november 2015 op 22:07
Mooi geschreven. En met weemoed denk ik terug aan kippesoep, zonder de tussen-n. Die smaakt naar mijn idee nog lekkerder.
Tja ach, volgens de Dikke hoort die n erin, maar het NRC-stijlboek zegt: ook zonder n is goed.
Gelukkig.
Harrie · 1 december 2015 op 08:07
Geen CvdM in december maar wel VC in januari.
Verdiend. Felies Meralixe.
Het jaar kan niet mooier beginnen.
Spencer · 1 december 2015 op 10:25
Heel fraai. Op dat tweeslachtige vogeltje na. Hoe bedoelde u dat?
Wayan · 3 december 2015 op 06:14
Prachtig beschreven. Het is alsof Meralixe mijn gedachten kan lezen. Ook ik ben soms weemoedig in de tropen. Mooi taalgebruik van Meralixe. Dit is een pluim op je hoed, Meralixe, en ik meen het van ganser harte
Wayan · 3 december 2015 op 06:16
Nog even een commentaar: columns zoals deze tonen het schrijverstalent om iemand in de stemming te brengen die de auteur voor ogen heeft. Proficiat !
Meralixe · 3 december 2015 op 09:48
Allen dank voor het reageren. Het was mijn bedoeling het overgrote deel van de column een neerslachtig karakter mee te geven en de lezer zo op het verkeerde been te zetten terwijl er in werkelijkheid niets aan de hand was. Die tranen door dat ajuinen pellen en dat grapje als afsluiter waren dan de ingrediënten om de ommekeer te bevestigen. Aan de hand van de dan toch positieve reactie kan ik wel afleiden dat ik niet ten volle in mijn opzet geslaagd ben.
Plots werd dat roodborstje centrum van mijn schrijven. Agressief? Lees het maar eens na op Google, het is niet uitzonderlijk dat de mannetjes onder hen met elkaar in de clinch gaan tot er een van de twee dood is. Al was ‘dappere’ ook wel een goede woordkeuze.(Esther)
Harrie · 3 december 2015 op 12:10
Dat is nu het leuke van schrijven (en lezen). Dat wat de schrijver er in legt haalt de lezer er niet altijd uit. Een lezer laat zich niet dwingen. Een schrijver ook niet. Leuk, schrijven en lezen.