Speeltuin

Zijn beentjes bungelen een paar centimeter vrij van de grond.
Heen en weer, links, rechts, links.
Continu.
Op de grond liggen rubberen tegels, rood. Heel donkerrood inmiddels door al het vuil dat er op ingetrokken is. Eerst stond er een glijbaan voor de kleintjes nu hangen er twee schommels. Langzaam wiegde zijn jonge lijf naar voor en achteren, de andere schommel was leeg net als de rest van het speeltuintje. Af en toe schiet er een fietser door de Javastraat, vaak scholieren met een rugzak om. Naar huis of misschien wel naar het dorp, zoals ze dat hier nog noemen. Links naast hem de flats van de Frederik Hendrikstraat, waar de balkons leeg zijn op één na. Een oude vrouw wast de ramen met woeste bewegingen. Soms piept de trekker even op het raam. Aan de andere kant de rommelige achterkant van de Willemstraat. Oude, kleine huizen van de allang verdwenen Alphense dakpannenfabriek. Vroeger barstte de woningen uit hun voegen van het aantal mensen dat er woonde, nu wonen er kleine gezinnen, sommige oud en steeds meer jongeren. Geen achterkant is hetzelfde.

Centraal ligt daar het speeltuintje. Behalve twee schommels, drie duikelrekken op verschillende hoogtes, twee loopbalken in een blauwe kleur, een draaischijf waar je ziek op wordt, een wipkip in de vorm van een kikker en een duo wipkip wat eigenlijk gewoon een wip is. Raar woord trouwens: wipkip. Bekt wel lekker. Op de warme zomeravonden is de speeltuin het domein van de zoenende jonge pubers. Voorzichtig worden de meisjes verleid tot de eerste kus. De bankjes vooraan zijn daarvoor de uitgelezen plek. Monden plakken soms minutenlang bewegingsloos op elkaar.
Kalverliefde.

Overdag is het de verzamelplek voor de jongere spruiten. Blank en zwart spelen met elkaar en maken ruzie. Zoals het hoort bij jongeren. Soms zitten keuvelende ouders op de bankjes om hun kind in de gaten te houden. Maar vaker is de plek alleen bezet door kinderen.
Ravotten, stoeien en rennen.
En voetbal natuurlijk. Op het naastliggende kleine veldje. Regelmatig zoeft de bal in de tot tuintjes omgevormde gemeentegrond van de flat. De man op de hoek heeft er een hekel aan, waarna niemand de bal durft te halen. Soms stormt hij de deur uit. Kinderen schieten naar alle hoeken en gaten weg.

Maar nu is het stil, op hem na. Wiegend heen en weer. Heel soms raken zijn tenen de grond om zijn lichaam een klein zetje te geven. Zo blijft hij in beweging. In de holte van zijn ellebogen loopt het touw kaarsrecht omhoog. Zijn hoofd iets gebogen richting zijn schoot. In zijn kleine handen een mobiele telefoon. Vingers zoeken in rap tempo de weg over de kleine toetsen. De zon breekt door en zijn schaduw danst mee over de grond.