Speidervlo Park (6)

Een van de mannen, de in rood opgetuigde en afgeschminkte gast, staat op, en loopt naar het meisje toe. Het is muisstil. Hij steekt zijn hand op, draait zich om en loopt weg van de groep. Het rood gekleurde meisje volgt hem slaafs. Het tweetal verlaat het plein en verdwijnt uit het zicht. Het tromgeroffel wordt hervat. De sjamaan gaat verder met het ritueel, en begint het volgende meisje te besprenkelen. Ze kleurt blauw. Dan lijkt het of ze ons recht in de ogen kijkt. “Verdomme, dat is ze. Dat is Natalya,” sist Cheng. De inboorling in het blauw staat op, loopt naar het meisje toe en steekt zijn hand op. Willoos volgt ze de man. Ook deze twee verdwijnen uit het zicht. Ademloos zie ik het allemaal gebeuren. Plotseling springt Cheng overeind, en met een blik in de ogen, zoals ik nog niet eerder bij hem heb gezien, loopt hij zonder iets te zeggen van mij weg. Soepel beweegt hij zich in de richting van de verdwenen stelletjes. Ik ben volkomen verrast. Wat is hij van plan?

Ik sluip achter hem aan. Vanaf het dorpsplein klinkt weer tromgeroffel. Als we op de plaats aankomen waar we het rode en het blauwe paar hebben zien verdwijnen, zijn we aan de buitenrand van het dorp. Voor ons doemen er een stuk of vijf hutjes op. Elk opgepimpt in een van de kleuren rood, blauw, geel, groen of oranje. Bij de tweede, de blauwe hut aangekomen, werpt Cheng stiekem een blik naar binnen. Hij wenkt mij. Hier moeten we zijn. Voorzichtig trekken we de als voordeur dienende lap stof opzij. Daar ligt Natalya, in het midden van de ruimte, blauw uitgeslagen, op een bed van stro en duidelijk onder invloed van een of ander verdovend middel. Met gespreide benen ligt ze te wachten. Te wachten en klaar voor de man in het blauw, die met zijn imposante, glanzende sabel in de aanslag, gereed staat om haar te bestijgen. Cheng trekt zijn pistool, loopt zonder iets te zeggen de hut binnen, en richt om te schieten. Het wapen ketst! De blauwe kruisridder schrikt zich een hoedje, maar herstelt zich. Met zijn priemende ogen probeert hij Cheng te hypnotiseren. “Ogen dicht,” schreeuw ik. Cheng gooit zijn wapen op goed geluk naar de man, en stort zich meteen op de grond. Het pistool raakt de inboorling precies recht op zijn snufferd. Ik hoor iets kraken, en het bloed spuit uit zijn neus. De man begint tegen ons te foeteren en te schreeuwen, zoals ik nog nooit iemand tekeer heb horen gaan. Ik kan er in ieder geval geen soep van koken. Verblindt door het bloed in zijn ogen springt hij op ons af. Cheng, die juist is opgestaan, wordt faliekant tegen de vlakte geslagen. Weinig Kung Fu bij die Chinees! Dan vang ik de druktemaker maar zelf op, en sla hem meteen gericht op zijn bek. Voor de zekerheid ram ik hem ook nog eens flink in zijn blauw afgeschminkte kruis. Als hij zich vervolgens gelijk een knipmes dubbel vouwt, plant ik een knietje tegen zijn reeds geplette neus, om het af te maken. Dat is voldoende. Cheng fluit. “Wow Splinter, waar heb je dat vandaan?“ vraagt hij, terwijl hij zich over de pijnlijk geraakte kaak wrijft. “Kung Fu, doctor Cheng. Kung Fuuuuu!” Hij steekt zijn duim op.

Maar hoe nu verder? Natalya is zwaar gedrogeerd, en niet aanspreekbaar. Vanaf het dorpsplein klinkt het tromgeroffel weer, voor de zoveelste keer. Cheng komt in actie: “We maken een brancard van haar bed.” Met behulp van twee stokken en een doek fabriceren we provisorisch iets in elkaar. En we hebben geluk. De wand van de hut is zo dun, dat we gemakkelijk een uitgang aan de achterkant kunnen forceren. Voorzichtig dragen we Natalya op de geïmproviseerde brancard naar buiten. Op de achtergrond klinkt wederom volop tromgeroffel. De ceremonie is nog steeds niet afgelopen. Donkere wolken pakken zich inmiddels boven ons samen. Even later regent het dat het giet. Het water spoelt de blauwe kleurstof van Natalya’s naakte lijf. Als dieven in de nacht verdwijnen we in het hoge struikgewas.