Stamtafel

De afbladderende bruine kroeg is gevuld met de opeengepakte weeïge geur en smaak van een niet gelucht verleden. Stoelen vertonen de slijtage van generaties achterwerken, de bar schaafsporen van ellebogen en de ranzige tegels achter de pisbakken getuigen van afnemende precisie. Hier komen veel vaste gasten. Ondanks het smoezelige glas in de buitendeur herkent de uitbater menige gast voor hij binnen is en begint direct met tappen of schenken. Zodra de nieuwkomer zijn jas op de overvolle kapstok heeft gegooid staat zijn reguliere bestelling klaar. Blijkbaar heeft iedereen een eigen stek. Er is een tafel waaraan niemand mag zitten, dat wil zeggen: ik wil daar plaatsnemen maar de ondergeblondeerde serveerster wijst indringend zwijgend naar het bordje ‘stamtafel’. Gaandeweg de avond raakt die tafel toch bezet. Ook daar geldt zo te zien een tafelschikking: ze gaan niet op volgorde van binnenkomst bij elkaar zitten. Er is nog één stoel leeg, als een enorme bierbuik zich naar binnen wurmt en aan het hoofd van de stamtafel neerploft. Twee mannen op de verre hoeken gezeten springen als op commando overeind en halen bier. De overige vier krijgen een hand en de twee aan weerszijden van de bolle zelfs een klap op de schouders. Ze stralen van geluk en maken zich weer klein. De buik voert het hoogste woord, ondertussen onderdanig bewonderend aangekeken door zijn disgenoten. Hij krabt zich ongegeneerd in zijn kruis, betaalt luidruchtig de rekening en knijpt, #MeToo immuun, de kirrende kelnerin in haar bevallige bips. We zijn nog altijd een stammencultuur.

14 juli 2018  #BinnenDoorDenker