Droevig hangt de ster aan het donkere firmament ster te wezen. Hij heeft niet lang meer te gaan. Zijn dagen, voor non-meteorologen, zijn nachten, zijn geteld. Hij wacht slechts op het juiste moment.
Er moet toch iemand getuige zijn van zijn vrije val. Hij kan die met wat inspanning een beetje manipuleren, lees uitstellen. Het is nooit leuk om als ster te vallen. Gevallen sterren staan nooit meer op?
Wacht, daar wordt een gordijntje weggeschoven. Vandaag een heldere nacht. Dat belooft. Ja, de ster ziet het goed. Een verliefd stelletje smachtend achter vensterglas. Coïtus zojuist achter de rug.
Verliefd staren ze omhoog. Van inspanning naar uitspanning. Perfecte timing. Vol overgave en sterfluim stort hij neer. Langzaam dooft zijn staart uit.
7 reacties
Esther Suzanna · 5 mei 2018 op 17:32
Mooi Mien. Zelf ben ik ook fan van schrijven vanuit ‘materie’. Een heel ander perspectief en ontroerend. Arme ster.
Arta · 5 mei 2018 op 21:00
De treurnis van de vallende ster mooi onder woorden gebracht!
Nummer 22 · 6 mei 2018 op 10:25
En dat zonder een podium en zelfbenoemd BNN statis. Am⭐ dam huilt en zal blijven huilen.
Materie, zwarte gaten, onze melkweg en never to be understand & understood universum heb je weer mooi beschreven.
De coitus universalis!
Chapeau..chapeau!
Namol · 6 mei 2018 op 12:25
Mooi
Karen.2.0 · 7 mei 2018 op 23:26
Het wemelt van de sterren, nu. Stil wachten tot er eentje valt 😉
Namol · 8 mei 2018 op 23:06
Ik blijf maar denken: is het nou ster-fluim of sterf-luim… ?
Mien · 9 mei 2018 op 00:37
Scherp gezien. ? ?