Met grote ogen staar ik naar het bewegende gordijn. Het tocht waarschijnlijk, probeer ik mezelf gerust te stellen. Gespannen spits ik mijn oren. Het is nu drie uur in de nacht, maar van slapen komt niets terecht.

Mijn vrouw is ziek. Ze lijdt aan nierkanker. De naderende dood en de zure geur van het einde maken me angstig. Ze doen mij denken aan het kamp. Daar waar honderden dagelijks de dood vonden.

Het overlijden van mijn vrouw is aanstaande, maar mijn zoon was woedend toen ik voorstelde om zijn moeder in een hospice te laten opnemen. Of nog beter, euthanaseren om het lijden te verkorten. Ook de arts was niet bepaald een voorstander van de korte weg. Afkeurend keek hij mij van achter zijn leesbrilletje aan. Alsof mijn suggestie om over te gaan tot passieve sedatie een oneervol voorstel was.

‘Wat vindt uw vrouw daarvan?’ Vroeg hij scherp.
Ik wierp een blik op het bed waar zij in lag. De mond wijd geopend, de doffe ogen half gesloten. De adem ging raspend. Wat vond mijn vrouw ervan?

Vandaar dat mijn vrouw thuis blijft. Ze ligt beneden in de huiskamer. Een verpleegkundige begeleidt ons tijdens het stervensproces. Mijn zoon blijft ook logeren. Vanaf zijn stoel, die naast het bed staat van zijn moeder, houdt hij mij nauwgezet in de gaten. Zijn donkere ogen, sprekend die van zijn moeder, kijken me waarschuwend aan. De nachten zijn verschrikkelijk. Dan gaat de stervende leven. Kreunend en jammerend. Af en toe probeert ze het bed te verlaten waarbij ze de sonde uit haar neus trekt.

Mijn hart bonkt. In het duister hoor ik ze marcheren. Rechts, links, rechts. De galg op het plein in de brandende zon. De wegterende stervenden in de barak. Huilende kinderen met plakkerige gezichtjes. Soms val ik uitgeput in slaap. Maar de nachten zijn kort.

Mijn vrouw lijkt vastgeklonken aan het leven, zoals een moeder aan haar jong. De huiskamer stinkt naar braaksel en urine. Het uitgemergelde lijfje wordt steeds zwakker. Er moet verlossing komen.

Nu mijn zoon slaapt in de logeerkamer en de verpleegkundige ook even boven is, sluip ik naar het bed van mijn geliefde. Ik zie haar gele huid, de ingevallen wangen. Net als mijn moeder toen ze stervende was in het vrouwenkamp.  Toen kon ik niet helpen, niets doen, alleen wachten. Het kraantje van de morfinepomp kan ik best een zetje geven. Iets opener en poef, lijden voorbij. Dat gun ik ieder mens. Er rolt een traan over mijn wang. Ik hoor haar zucht. Mijn vrouw ziet er vredig uit. Een verdere lijdensweg blijft haar bespaard.


NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

26 reacties

Bhakje · 25 augustus 2016 op 17:07

Woorden die sprakeloos maken. Goed geschreven.

Mien · 25 augustus 2016 op 17:13

Wishfull writing. Mooi Nicole. En droef. Droef dapper.

Snarf · 25 augustus 2016 op 17:14

Nicole, XXXXXXXXX. Wat ontroerend, oprecht en hartverscheurend. Met zo weinig woorden zoveel zeggen. Dat is echt vakwerk! Topcolumn.

StreekSteek · 25 augustus 2016 op 17:17

De keuzes komen vanzelf en worden onontkoombaar. Dat maakt het zo mooi.

van Gellekom · 25 augustus 2016 op 19:27

Top geschreven !

Fugazi · 25 augustus 2016 op 20:33

Gelezen en gewaardeerd. Mooi en gevoelig, zet aan tot denken “stel je voor dat…”

g.van stipdonk · 25 augustus 2016 op 22:52

Goed bezig Nicole.

Yfs · 25 augustus 2016 op 23:38

Heel knap hoe je je volledig in de schoenen van iemand anders kunt verplaatsen en daardoor zeer overtuigend vanuit een ‘ik’-vorm kunt schrijven.
Bovendien weet je met alle gemak de gevoelige snaren van de lezer te bespelen. Heel sterk geschreven! Chapeau!

Nummer 22 · 26 augustus 2016 op 05:42

Pff.. ik ben stil uit bewondering door wat ik las.

Mooi!

Ferrara · 26 augustus 2016 op 10:18

Knap gedaan, de sfeer rond een dergelijk ziekbed integer beschreven. Er kwamen herinneringen boven.

Misschien is de vraag bij dit gevoelige onderwerp niet op zijn plaats, maar wat bedoel je met passieve sedatie.
Ik ken de term palliatieve sedatie.

    NicoleS · 26 augustus 2016 op 12:35

    Ik zie nu dat de spelling onjuist was. Palliatief is de juiste omschrijving. Excuus.?

Esther Suzanna · 26 augustus 2016 op 10:30

Kippevel.

Bruun · 26 augustus 2016 op 22:50

Zeer overtuigend in de ‘ik’ gekropen. Heel mooi geschreven. Complimenten.

Frans · 27 augustus 2016 op 11:51

Aan je schrijven ligt het niet, want dat is je wel toevertrouwd. Misschien is dit onderwerp gewoon te groot voor een column. Het is een momentopname. Je doodzieke vrouw doden vanwege spoken uit het verleden lijkt me ook wat kort door de bocht. Euthanasie als oplossing van de ellende in een kamp. Wat gaat er in de zoon om. Het schreeuwt bijna om een vervolg als de dood wordt vastgesteld. Heeft de man, tenminste ik neem aan dat het een man is, er aan gedacht om de morfinekraan weer terug te draaien. Zo niet, volgt er dan een proces. En wederom hoe kijkt de zoon er tegenaan. Maar het is mooi beschreven. Daarvoor mijn welgemeende complimenten.

    NicoleS · 27 augustus 2016 op 14:08

    De ellende uit het kamp is een bijkomende druppel voor hem. Het lijden is de voornaamste reden om zijn vrouw te verlossen uit haar lijden. Vandaar. Het is een heftig onderwerp. Dat is waar.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder