Stil maar, je hoeft niet bang te zijn

Uit de film After Earth, waar Will Smith samen met zijn zoontje Jaden in spelen, komt een scene voor waarbij Will iets zegt over angst om zijn zoon gerust te stellen. Hierin stelt hij dat angst niet echt is, dat het alleen in onze gedachtes bestaat over de toekomst. Dat het een product van onze verbeelding is, waarbij we dingen vrezen die niet aanwezig zijn in het heden en misschien wel nooit werkelijkheid zullen worden. Gevaar is echt, maar angst is een keuze.

Na een goede vier maanden en met de volhardendheid van mijn psychotherapeut is het dan eindelijk gelukt om wat beter bij mijn gevoel te komen. Er zijn verschillende mechanismes die ik bewust en onbewust inzet om er voor te zorgen dat mijn spanning niet te hoog wordt. Het blokkeert me dan om echt bij mijn gevoel te kunnen. Overigens zet ik deze mechanismes ook in als mijn spanning juist te hoog is, alleen is het jammer dat ik daarna weer piek in het lage. Mijn ratio is ook een goed stuk gereedschap en wanneer ik me goed voel dan blijkt het ook moeilijk. Want waarom zou je dat goede gevoel willen vervangen voor boosheid of verdriet? Dit kan allemaal frustraties met zich meebrengen en als ik dan thuis, alleen, alles wel voel en verwerk, dan is het ook niet gek ik dan vaak slecht kan inslapen, wat nu gelukkig een stuk beter gaat. En dankzij, zoals gezegd, de volhardendheid en soms tot vervelends toe prikken van mijn therapeut hebben we toch vooruitgang geboekt.

Waar het in de gezondheidszorg nog steeds roeien met de riemen is, als je kijkt naar bezetting van personeel, dan geldt dit uiteraard ook voor de geestelijke gezondheidszorg. De methodiek van mijn behandeling is niet voor iedere therapeut weggelegd en goed personeel voor langere tijd vinden blijkt dan ook lastig. Als er dan ook nog absentie om de hoek komt kijken, dan zitten ook de therapeuten met de handen in het haar. Hierop is besloten om mijn groep op korte termijn te sluiten, wat ook inhoudt dat ik andere therapeuten krijg. En daar schoot bij mij de angst er in. Angst om stil te staan, dat mijn openheid weer gesloten wordt omdat ik opnieuw vertrouwen en veiligheid moet opbouwen met mijn nieuwe psychotherapeut. Een samenvoeging van twee groepen wat dus nieuwe gezichten en kennismakingen betekent en dus ook weer vertrouwen. Gelukkig zullen een aantal uit mijn groep meegaan en gaat mijn sociotherapeut ook mee, maar net nu we stappen maken wordt er weer een blokkade opgegooid.

Wat blijkt nu, door in een juiste spanning te zitten en door mijn ervaringen en hetgeen wat ik tot nu toe heb geleerd, is het mij toch gelukt om er op een mentaliserende manier naar te kijken. En toen bedacht ik het me, mijn angst om stil te staan en dicht te klappen is niet volledig reëel. Wie zegt dat het daadwerkelijk gebeurd? Bewustzijn is altijd de eerste stap, voor alle mogelijke veranderingen, gevoelsmatig en in mijn omgeving, en vanuit die bewustzijn kan ik beter keuzes maken en mijn emoties toelaten. Dus misschien groei ik juist wel verder door omdat ik mezelf in deze ook uitdaag, juist met een nieuwe therapeut en groepsgenoten. En ik voel bezinking en rust in mijn lichaam en geest komen. Het is helemaal niet zeker dat mijn angst werkelijkheid wordt, moet ik me daar dan nu druk om maken?

Ik wil niet zo ver gaan om te zeggen dat angst een keuze is, want angst is een basis emotie, het helpt ons overleven. Maar wat ik vervolgens met die angst doe is wel een keuze. En ik zal hoe dan ook mijn angsten moeten ondergaan om er achter te komen hoe waar ze zullen zijn en of ik deze kan overwinnen. Welke blokkade zich dan ook opwerpt, als ik er niks mee doe zal deze ook niet opgeheven worden. Toegeven aan mijn angsten voor iets wat mogelijk niet gebeuren zal, dus ook niet.