Stille waters

Karel is een man van weinig woorden. Een stille, zogezegd. Het liefst gaat hij met zijn bootje het meer op, om te vissen. Helemaal alleen. Ook nu weer, op zijn favoriete plekje, tuurt de sportvisser vanaf het dek onafgebroken naar zijn dobber. Hij kan zo uren op het meer doorbrengen. Met zijn ervaring haalt hij menig visje uit het water. Maar nu heeft hij zich laten verrassen. Het weer slaat om, het wordt mistig. Héél mistig. Karel gooit het anker uit, want hij weet dat hij moet wachten tot de mist is opgetrokken. Hij maakt van de nood een deugd, en haalt zo nu en dan nog een visje op. Ze bijten! Zijn wereldje is klein geworden en het is muisstil om hem heen. Uren gaan voorbij, en de mist blijft hardnekkig hangen. “Dat wordt overnachten,” prevelt hij. Juist als hij wil opstaan, om zich klaar te maken voor de nacht, hoort Karel iets naderen, iets kabbelend. Een schim duikt op vanuit de mist. Een bootje komt dichterbij, en langzaam ontwaart Karel het silhouet van een klein figuurtje op het dek. Een figuurtje dat hem ijselijk zwijgend gadeslaat. Dan vaart het bootje aan hem voorbij. Als Karel de ogen van de voorbijganger ziet, verstijfd hij.

De volgende dag wordt het bootje van de visser door de waterpolitie gevonden. Karel zit stil in zijn stoeltje op het dek voor zich uit te staren, met de hengel vastgeklemd in zijn handen. Hij is zo dood als een pier. In zijn jas treft de agent een handgeschreven brief aan:

Lieve Lien,

Weet dat ik altijd van je heb gehouden. Altijd! Ik ben nooit een prater geweest, maar dát moet je van me geloven. Er is nog een geheim, ik heb het je nooit durven vertellen. Het gaat over de kleine Sarah, je weet wel, die vermist werd. Waar wij samen met de hele buurt naar hebben gezocht. Ze ligt achter bij ons in de tuin, onder de kastanjeboom. Sorry, dat ik je daar na al die jaren nog mee opzadel.

Je Karel.